Les vrais amis ne sont jamais loin, peut-être dans la distance, mais pas dans le coeur ❤️
Bedankt voor de massale opkomst! Het was een geweldige avond... Jullie waren met zo veel, als ik jullie niet persoonlijk heb kunnen bedanken hierbij nog een dikke bedank-knuffel. Met vriendelijke groeten, Zino Sponsoravond zaterdag 27 augustus Beste lezers/volgers/vrienden/familie/fans, Ik begin een nieuw avontuur in de San Francisco Ballet School! Om het kostenplaatje te drukken hou ik op 27 augustus een SPONSORAVOND in Merksem. Iedereen is welkom!! De avond wordt gevuld door drank, souvenirs, videoprojectie en eventueel een klein broodje voor een hongerige maag. En ik ga dansen, speciaal voor jullie!! Ik zal zowel een solo als een moderne pas de deux dansen met een oud-klasgenootje uit de balletschool van Antwerpen. Ook wordt er een optreden van enkele Acro-nummers voorzien in een choreografie van mij. Ik hoop dat jullie erbij kunnen zijn om me steunen en te genieten van mijn dans. Tot snel!! Kan je er niet bij zijn maar je wil me toch steunen? Geen probleem! Je kan ook een kleine bijdrage schenken door op de volgende rekeningnummer te storten! Alle beetjes helpen!! (BE40 0635 6523 1563) Praktische informatie:
zaterdag 27 augustus 2016 Terlindenhofstraat 150 (Klimop RT Merksem vzw) Van 18u tot 22u Planning: Gratis toegang! 18:00u : Ontvangst Rond 19.15u : Optreden Zino (+partner) en Acronummers in choreografie van Zino +/- 22.00u : Einde Alvast bedankt voor jullie steun!! Zino De meeste mensen beschrijven vakantie als een periode van rust, ontspanning, slapen en genieten. Toch stel ik me enige vragen bij deze meest gebruikelijke en “woordenboekse” definitie. Want voor mij is vakantie eerder een periode van de familie nog eens zien, een periode van stretch-oefeningen maken in het midden van de living, een periode van samen naar een televisieshow kijken en de deelnemers uit lachen, een periode van met mijn broers kattenkwaad uithalen en natuurlijk een periode van blijven dansen zonder enige druk van leerkrachten of andere leerlingen. In Frankrijk werkt er een alternerend systeem van acht weken school en twee weken vakantie, wat zeer luxueus klinkt als normale Belgische arbeider. Door aankomende optredens in november werd er één week van onze vakantie afgesnoept. In de andere overblijvende week kreeg ik de kans één week de lessen te volgen in de Nationale Ballet Academie van Amsterdam. Met behulp van een prachtige Nederlandse danseres en haar moeder, vond ik een prachtig appartement in Oost-Amsterdam dat ik kon huren voor een betaalbare prijs. Want ballet op een hoog niveau beoefenen is ontzettend duur! Zelfs al werken mijn beiden ouders zoveel ze kunnen, toch blijft de steun van andere mensen essentieel waarvoor ik niets anders dan heel dankbaar kan zijn! Een week later zat ik al op de bus op weg naar een nieuwe ervaring. Drie dingen vielen mij direct op na een eerste dag in Amsterdam:
Ook op gebied van dans waren er enkele dingen die me bij zijn gebleven. Op één of andere reden wordt de manier van doen en denken van een land, geprojecteerd in hun aanleren en uitvoeren van ballet. De lessen werden gegeven met een Nederlandse brutale vriendelijkheid en typische Nederlandse spontane aanpak. Net zoals in Rusland de lessen worden gegeven met dramatische striktheid en in Frankrijk met chauvinistische delicatesse. Iedereen zal zeggen dat zijn aanpak het beste is, maar deze diversiteit is net wat kunst, kunst maakt. Als afsluiter van de fantastische week volgde een optreden van de compagnie: Het National Ballet. En ik raad iedereen aan die binnenkort naar Amsterdam gaat, zeker een ticket proberen te bemachtigen voor deze geweldige compagnie, in een geweldige stad! Ondertussen zit ik al terug achter de schoolbanken in het drukke Parijs (waar ik gerust door mijn neus kan ademen zonder high te worden) volop aan het repeteren voor mijn eerst volgende optreden. Ondergetekend, Zino Een jaar beginnend vol verwachtingen, niet wetende welke spanningen, emoties en ervaringen op me gingen afkomen. Een jaar vol rijkdom van de opera met een constante druk die in de rug blaast. Een jaar vol ervaringen die ik nooit zal vergeten en later aan mijn kleinkinderen zal vertellen. Een jaar vol liefde en steun die ik kreeg van elk van jullie en wat me ’s nachts in slaap kon wiegen. Maar ook een jaar vol met uren, minuten en seconden die voorbij vlogen en die ik liever nog even had bijgehouden. Het was een jaar boordevol leven!!!
In de foto onderaan zie je mijn uitzicht vanuit mijn kamer. Velen zullen een simpel en mooi landschap zien met de zon die dagelijks op en onder gaat en enkele statische moderne gebouwen. Maar doorheen dit jaar heb ik die prachtige zon, leren bedanken voor wat ik heb, in plaats van te vragen wat ik wil. Daarom vraag ik om een beetje beter te kijken naar deze simpele foto en te ontdekken wat ik zag elke dag toen ik opstond. Die grote boom die helemaal alleen staat deed me denken aan mezelf, de andere bomen horen samen, die ene “Belgische” boom staat er wat verloren bij. Maar wie beter kijkt ziet hoe talrijk de boom wordt omringd door vele grassprieten, wat me deed denken aan de onbetaalbare steun die jullie me gaven. En telkens wanneer er een blad of zelfs een tak viel, stond er iemand klaar om de landing te verzachten. Net zoals die prachtige zon, die elke dag anders was en me duidelijk maakte om te genieten van het leven vol kleuren. Verschillende nieuwe kleuren die nog te ontdekken zijn en waaruit men gewoon moet proberen het uiterste te halen. Of de mensen in het appartement, helemaal links bovenaan op de foto, die 24 uur op 24 TV kijken (zelfs ‘s nachts als ik naar toilet ging of bij de brandoefening om 5 uur ’s morgens!). Het leven vliegt voorbij en wie niet oppast zou er ook zo kunnen zitten, zonder te genieten van de prachtige zon die elke dag weer de moeite doet om op te komen of te genieten van het prachtige verhaal rond een simpele boom. Het deed me telkens herinneren hoe snel de tijd voorbij tikt en men het leven vernietigd door het kijken van digitale en waardeloze schermen. Telkens wanneer ik het moeilijk had keek ik naar dit appartement en bedacht bij mezelf hoe simpel mijn leven zou kunnen zijn. Een leven dat bestaat uit opstaan, eten, naar school gaan of werken, eten en slapen. Maar ik besefte al snel dat die prachtige zon, beschikbaar voor iedereen, iets is wat je niet mag missen. Voor degene die nog beter kijkt ziet een klein en sprankelend lichtje tussen de struiken en bomen heen. Dit lichtje is waarschijnlijk een soort beveiligingslichtje wat elke dag blijft branden en nooit uitdooft. En om één of andere reden was het voor mij meer dan een beveiligingslichtje. Ik zag er de blonde krullen in van mijn kleine broertje dat telkens glansde wanneer ik het nodig had. Of het deed me denken aan de wijze rustige no-nonsens woorden van mijn grote broer. Het herinnerde hoe velen achter me stonden met hun fantastische kleine berichtjes, hoe mensen die ik niet kende me volgden en me steunden, hoe de mensen waarvan ik zielsveel hou mij dit avontuur zo gunnen en me alleen de trein laten nemen naar het grote Parijs, maar vooral hoe zot ik wel moet zijn om zo’n prachtig aapje met gouden krullen thuis te laten. Is het niet raar hoe een mooi landschap met de zon die dagelijks dag op en onder gaat en enkele statische moderne gebouwen een magisch kunstwerk wordt? Dit schooljaar was een jaar om nooit te vergeten, dat gelukkig wordt vervolgd. Maar deze keer niet als stagiaire maar als echte leerling!! Ik heb ontzettend veel geleerd op dansgebied, maar ook op sociaal en cultureel gebied. Ik kan jullie niet genoeg bedanken voor de fantastische mails, brieven of berichten die me mee door het jaar hebben gesleurd. Door jullie vond ik telkens de energie om stap voor stap de grote berg te beklimmen. Ik hoop dat jullie me blijven steunen en mijn “avonturen” in Parijs blijven volgen! Bedankt, bedankt, duizendmaal bedankt, Zino Merckx Beste trouwe lezers, Mijn blog is nu ongeveer ½ jaar oud. Ik wist niet waar ik aan begon toen ik alles begon neer te schrijven. Dat het zoveel reacties zou geven had ik nooit verwacht. Maar ze geven me veel voldoening en plezier en zeker reden om verder te doen! In de wereld van de sociale media kan alles ook zo snel gaan, soms had ik meer dan 1000 views op een paar dagen. Ik heb ook vernomen dat mijn blog over Charlie in een les zedenleer is gebruikt en voor de feestdagen heeft Café Corsari me ook gecontacteerd (kon spijtig genoeg niet doorgaan omdat de opnames steeds in de week waren). Kortom hij brengt iets teweeg. En dat doet me zoveel deugd! En nu heeft Gymfed (gymnastiekfederatie Vlaanderen) me ook gecontacteerd voor een interview met een artikel in hun tijdschrift als resultaat. Ik wil je graag mee laten genieten. Veel leesplezier! Zino Merckx Je suis Charlie
Charlie Hebdo, 7 januari 2015, een datum die nu al in onze hersenen is gegraveerd, of beter gezegd beschoten.... Ik bevond me misschien in één van de meest beveiligde scholen van Frankrijk en toch voelde ik het gebeuren in mijn rug ademen. Niet dat ik een massa van beelden of reacties heb gezien, maar eerder het gevoel dat door de mensen hun lichaam vloog en zo ook door de dikke muren van de balletschool. We mochten de school niet verlaten. Enkel in noodzakelijke gevallen en zelfs dan moest er een medeleerling met je meegaan. Terwijl de media mondjesmaat de stand van zaken publiceerde werd alles steeds maar duidelijker. Leerkrachten kregen rode ogen toen ze over de gebeurtenis praatte. Ze voelden zich onzeker, gefrustreerd en vooral bang voor wat nog komen zou. Maar zelfs boven deze angst was er één ding dat me telkens opviel. Het gevoel van broederschap. Heel Frankrijk, onafhankelijk van ras of geloof, hechtte zich aan elkaar en vormde één land, één republiek. Iets waar ons klein land nog veel van kan leren. Kinderen van 10 jaar, vroegen of ze nog veilig waren alleen in de metro, volwassen mensen praatte geëmotioneerd in de metro over wat ze zouden doen als….. Ook de directeur sprak zijn speech, voor de 1 minuut stilte, met een mond vol tranen,... Dingen die men normaal zou beschouwen als bizar, werden nu, door de grote eenheid van het land begrepen en opgenomen. Want wie had er geen angst om de metro te nemen? Wie stond er niet even stil over het feit dat alles in een fractie van een seconde kan veranderen? Wie moest zich nu niet sterk houden na het gebeuren? Ik wel... Het fascineerde mij hoe snel een eenheid gecreëerd werd, hoe het normale stressvolle Parijs even werd stil gezet, hoe mensen verdraagzaam werden en hoe elke persoon deel werd van de grote Franse republiek. Ik moet de Tv-beelden nog eens bekijken om het te laten bezinken. Een ding was duidelijk, mijn balletwereld stond niet stil, want zelfs na deze gebeurtenis werden balletlessen "met de zweep erop" gegeven. Wel deed het me beseffen dat we allemaal als een mens zijn geboren en het behouden van die menselijkheid onze eigen keuze is. Een gedachte dat hopelijk nog veel generaties wordt doorgegeven. Ondergetekend, Zino Merckx |
|