Een jaar beginnend vol verwachtingen, niet wetende welke spanningen, emoties en ervaringen op me gingen afkomen. Een jaar vol rijkdom van de opera met een constante druk die in de rug blaast. Een jaar vol ervaringen die ik nooit zal vergeten en later aan mijn kleinkinderen zal vertellen. Een jaar vol liefde en steun die ik kreeg van elk van jullie en wat me ’s nachts in slaap kon wiegen. Maar ook een jaar vol met uren, minuten en seconden die voorbij vlogen en die ik liever nog even had bijgehouden. Het was een jaar boordevol leven!!!
In de foto onderaan zie je mijn uitzicht vanuit mijn kamer. Velen zullen een simpel en mooi landschap zien met de zon die dagelijks op en onder gaat en enkele statische moderne gebouwen. Maar doorheen dit jaar heb ik die prachtige zon, leren bedanken voor wat ik heb, in plaats van te vragen wat ik wil. Daarom vraag ik om een beetje beter te kijken naar deze simpele foto en te ontdekken wat ik zag elke dag toen ik opstond. Die grote boom die helemaal alleen staat deed me denken aan mezelf, de andere bomen horen samen, die ene “Belgische” boom staat er wat verloren bij. Maar wie beter kijkt ziet hoe talrijk de boom wordt omringd door vele grassprieten, wat me deed denken aan de onbetaalbare steun die jullie me gaven. En telkens wanneer er een blad of zelfs een tak viel, stond er iemand klaar om de landing te verzachten. Net zoals die prachtige zon, die elke dag anders was en me duidelijk maakte om te genieten van het leven vol kleuren. Verschillende nieuwe kleuren die nog te ontdekken zijn en waaruit men gewoon moet proberen het uiterste te halen. Of de mensen in het appartement, helemaal links bovenaan op de foto, die 24 uur op 24 TV kijken (zelfs ‘s nachts als ik naar toilet ging of bij de brandoefening om 5 uur ’s morgens!). Het leven vliegt voorbij en wie niet oppast zou er ook zo kunnen zitten, zonder te genieten van de prachtige zon die elke dag weer de moeite doet om op te komen of te genieten van het prachtige verhaal rond een simpele boom. Het deed me telkens herinneren hoe snel de tijd voorbij tikt en men het leven vernietigd door het kijken van digitale en waardeloze schermen. Telkens wanneer ik het moeilijk had keek ik naar dit appartement en bedacht bij mezelf hoe simpel mijn leven zou kunnen zijn. Een leven dat bestaat uit opstaan, eten, naar school gaan of werken, eten en slapen. Maar ik besefte al snel dat die prachtige zon, beschikbaar voor iedereen, iets is wat je niet mag missen.
Voor degene die nog beter kijkt ziet een klein en sprankelend lichtje tussen de struiken en bomen heen. Dit lichtje is waarschijnlijk een soort beveiligingslichtje wat elke dag blijft branden en nooit uitdooft. En om één of andere reden was het voor mij meer dan een beveiligingslichtje. Ik zag er de blonde krullen in van mijn kleine broertje dat telkens glansde wanneer ik het nodig had. Of het deed me denken aan de wijze rustige no-nonsens woorden van mijn grote broer. Het herinnerde hoe velen achter me stonden met hun fantastische kleine berichtjes, hoe mensen die ik niet kende me volgden en me steunden, hoe de mensen waarvan ik zielsveel hou mij dit avontuur zo gunnen en me alleen de trein laten nemen naar het grote Parijs, maar vooral hoe zot ik wel moet zijn om zo’n prachtig aapje met gouden krullen thuis te laten.
Is het niet raar hoe een mooi landschap met de zon die dagelijks dag op en onder gaat en enkele statische moderne gebouwen een magisch kunstwerk wordt?
Dit schooljaar was een jaar om nooit te vergeten, dat gelukkig wordt vervolgd. Maar deze keer niet als stagiaire maar als echte leerling!! Ik heb ontzettend veel geleerd op dansgebied, maar ook op sociaal en cultureel gebied. Ik kan jullie niet genoeg bedanken voor de fantastische mails, brieven of berichten die me mee door het jaar hebben gesleurd. Door jullie vond ik telkens de energie om stap voor stap de grote berg te beklimmen. Ik hoop dat jullie me blijven steunen en mijn “avonturen” in Parijs blijven volgen!
Bedankt, bedankt, duizendmaal bedankt,
Zino Merckx
In de foto onderaan zie je mijn uitzicht vanuit mijn kamer. Velen zullen een simpel en mooi landschap zien met de zon die dagelijks op en onder gaat en enkele statische moderne gebouwen. Maar doorheen dit jaar heb ik die prachtige zon, leren bedanken voor wat ik heb, in plaats van te vragen wat ik wil. Daarom vraag ik om een beetje beter te kijken naar deze simpele foto en te ontdekken wat ik zag elke dag toen ik opstond. Die grote boom die helemaal alleen staat deed me denken aan mezelf, de andere bomen horen samen, die ene “Belgische” boom staat er wat verloren bij. Maar wie beter kijkt ziet hoe talrijk de boom wordt omringd door vele grassprieten, wat me deed denken aan de onbetaalbare steun die jullie me gaven. En telkens wanneer er een blad of zelfs een tak viel, stond er iemand klaar om de landing te verzachten. Net zoals die prachtige zon, die elke dag anders was en me duidelijk maakte om te genieten van het leven vol kleuren. Verschillende nieuwe kleuren die nog te ontdekken zijn en waaruit men gewoon moet proberen het uiterste te halen. Of de mensen in het appartement, helemaal links bovenaan op de foto, die 24 uur op 24 TV kijken (zelfs ‘s nachts als ik naar toilet ging of bij de brandoefening om 5 uur ’s morgens!). Het leven vliegt voorbij en wie niet oppast zou er ook zo kunnen zitten, zonder te genieten van de prachtige zon die elke dag weer de moeite doet om op te komen of te genieten van het prachtige verhaal rond een simpele boom. Het deed me telkens herinneren hoe snel de tijd voorbij tikt en men het leven vernietigd door het kijken van digitale en waardeloze schermen. Telkens wanneer ik het moeilijk had keek ik naar dit appartement en bedacht bij mezelf hoe simpel mijn leven zou kunnen zijn. Een leven dat bestaat uit opstaan, eten, naar school gaan of werken, eten en slapen. Maar ik besefte al snel dat die prachtige zon, beschikbaar voor iedereen, iets is wat je niet mag missen.
Voor degene die nog beter kijkt ziet een klein en sprankelend lichtje tussen de struiken en bomen heen. Dit lichtje is waarschijnlijk een soort beveiligingslichtje wat elke dag blijft branden en nooit uitdooft. En om één of andere reden was het voor mij meer dan een beveiligingslichtje. Ik zag er de blonde krullen in van mijn kleine broertje dat telkens glansde wanneer ik het nodig had. Of het deed me denken aan de wijze rustige no-nonsens woorden van mijn grote broer. Het herinnerde hoe velen achter me stonden met hun fantastische kleine berichtjes, hoe mensen die ik niet kende me volgden en me steunden, hoe de mensen waarvan ik zielsveel hou mij dit avontuur zo gunnen en me alleen de trein laten nemen naar het grote Parijs, maar vooral hoe zot ik wel moet zijn om zo’n prachtig aapje met gouden krullen thuis te laten.
Is het niet raar hoe een mooi landschap met de zon die dagelijks dag op en onder gaat en enkele statische moderne gebouwen een magisch kunstwerk wordt?
Dit schooljaar was een jaar om nooit te vergeten, dat gelukkig wordt vervolgd. Maar deze keer niet als stagiaire maar als echte leerling!! Ik heb ontzettend veel geleerd op dansgebied, maar ook op sociaal en cultureel gebied. Ik kan jullie niet genoeg bedanken voor de fantastische mails, brieven of berichten die me mee door het jaar hebben gesleurd. Door jullie vond ik telkens de energie om stap voor stap de grote berg te beklimmen. Ik hoop dat jullie me blijven steunen en mijn “avonturen” in Parijs blijven volgen!
Bedankt, bedankt, duizendmaal bedankt,
Zino Merckx