Charlie Hebdo, 7 januari 2015, een datum die nu al in onze hersenen is gegraveerd, of beter gezegd beschoten....
Ik bevond me misschien in één van de meest beveiligde scholen van Frankrijk en toch voelde ik het gebeuren in mijn rug ademen. Niet dat ik een massa van beelden of reacties heb gezien, maar eerder het gevoel dat door de mensen hun lichaam vloog en zo ook door de dikke muren van de balletschool. We mochten de school niet verlaten. Enkel in noodzakelijke gevallen en zelfs dan moest er een medeleerling met je meegaan. Terwijl de media mondjesmaat de stand van zaken publiceerde werd alles steeds maar duidelijker. Leerkrachten kregen rode ogen toen ze over de gebeurtenis praatte. Ze voelden zich onzeker, gefrustreerd en vooral bang voor wat nog komen zou. Maar zelfs boven deze angst was er één ding dat me telkens opviel. Het gevoel van broederschap. Heel Frankrijk, onafhankelijk van ras of geloof, hechtte zich aan elkaar en vormde één land, één republiek. Iets waar ons klein land nog veel van kan leren. Kinderen van 10 jaar, vroegen of ze nog veilig waren alleen in de metro, volwassen mensen praatte geëmotioneerd in de metro over wat ze zouden doen als….. Ook de directeur sprak zijn speech, voor de 1 minuut stilte, met een mond vol tranen,...
Dingen die men normaal zou beschouwen als bizar, werden nu, door de grote eenheid van het land begrepen en opgenomen. Want wie had er geen angst om de metro te nemen? Wie stond er niet even stil over het feit dat alles in een fractie van een seconde kan veranderen? Wie moest zich nu niet sterk houden na het gebeuren? Ik wel...
Het fascineerde mij hoe snel een eenheid gecreëerd werd, hoe het normale stressvolle Parijs even werd stil gezet, hoe mensen verdraagzaam werden en hoe elke persoon deel werd van de grote Franse republiek.
Ik moet de Tv-beelden nog eens bekijken om het te laten bezinken. Een ding was duidelijk, mijn balletwereld stond niet stil, want zelfs na deze gebeurtenis werden balletlessen "met de zweep erop" gegeven. Wel deed het me beseffen dat we allemaal als een mens zijn geboren en het behouden van die menselijkheid onze eigen keuze is. Een gedachte dat hopelijk nog veel generaties wordt doorgegeven.
Ondergetekend,
Zino Merckx