Frans dieet
“In de Opera van Parijs heeft iedereen anorexia.”
“ Iedereen gaat na de maaltijd direct naar toilet om alles uit braken.”
“Ze meten elke dag je gewicht!”
Met deze zinnen werd ik begin september naar Parijs gestuurd. Ik had me mentaal voorbereid op het ergste. Ik dacht levende skeletten te zien die pirouette draaien. Ik dacht dat ik bij pas de deux het meisje amper zou mogen aanraken omdat het anders in twee zou breken of dat ze zo fragiel was dat ik haar zou plat nijpen. Ik dacht dat ik niet zou kunnen slapen door het geluid van een kamergenoot die braakt. Ik dacht zoveel...
Andere vertelden me dan weer vele vooroordelen die ze hadden opgevangen. Soms klonk het in mijn oren zo hilarisch dat ik begon te denken dat je na het eten in de file zou staan voor de toiletten of dat je een nummertje moest trekken. Of dat in elk lokaal een weegschaal zou staan waar we elke minuut konden worden opgezet. Of dat we zoals baby’s zouden worden gewogen voor en na de maaltijd om te kijken hoeveel gram we hadden gegeten. Maar al na de eerste week wist ik dat deze vooroordelen nergens op sloegen. De wereld zit vol vooroordelen en het enigste wat dit geeft, zijn misverstanden. Als ik had geloofd in het vooroordeel dat er geen kleurlingen in de Opera van Parijs dansen, had ik hier nu niet gezeten. En ik moet toegegeven dat ik het ook eerst geloofde. Maar zowel het feit dat er geen kleuringen of alleen anorexiapatiënten in de Opera van Parijs zitten, zijn fabels .
Yoghurt, sla, brood, pasta, appels, rijst, bananen, vis, vlees, ... alles wat een gezonde geest in een gezond lichaam nodig heeft, wordt hier zorgvuldig gegeven. Men probeert hier echt een gevarieerd menu te geven. En tot mijn grote verbazing staan er ook soms croissants, chocolademelk of zelfs brownies (dit was wel heel uitzonderlijk!) op het menu. En na puree, die wordt gemaakt met water en poeder, of vlees waarop ze een sticker van tupperware op zouden kunnen plakken, kan een iets ongezonder dessert deugd doen. Stilaan word ik gewend aan deze stad en de franse eetcultuur hoort daar zeker bij! Maar na enkele weken in Parijs verlang je wel naar een lekkere spaghetti die echt bloedrood ziet, vol heerlijke groenten in plaats van een bruinachtige saus opgewarmd uit glas of blik.
“Oost, West, thuis best!”
“In de Opera van Parijs heeft iedereen anorexia.”
“ Iedereen gaat na de maaltijd direct naar toilet om alles uit braken.”
“Ze meten elke dag je gewicht!”
Met deze zinnen werd ik begin september naar Parijs gestuurd. Ik had me mentaal voorbereid op het ergste. Ik dacht levende skeletten te zien die pirouette draaien. Ik dacht dat ik bij pas de deux het meisje amper zou mogen aanraken omdat het anders in twee zou breken of dat ze zo fragiel was dat ik haar zou plat nijpen. Ik dacht dat ik niet zou kunnen slapen door het geluid van een kamergenoot die braakt. Ik dacht zoveel...
Andere vertelden me dan weer vele vooroordelen die ze hadden opgevangen. Soms klonk het in mijn oren zo hilarisch dat ik begon te denken dat je na het eten in de file zou staan voor de toiletten of dat je een nummertje moest trekken. Of dat in elk lokaal een weegschaal zou staan waar we elke minuut konden worden opgezet. Of dat we zoals baby’s zouden worden gewogen voor en na de maaltijd om te kijken hoeveel gram we hadden gegeten. Maar al na de eerste week wist ik dat deze vooroordelen nergens op sloegen. De wereld zit vol vooroordelen en het enigste wat dit geeft, zijn misverstanden. Als ik had geloofd in het vooroordeel dat er geen kleurlingen in de Opera van Parijs dansen, had ik hier nu niet gezeten. En ik moet toegegeven dat ik het ook eerst geloofde. Maar zowel het feit dat er geen kleuringen of alleen anorexiapatiënten in de Opera van Parijs zitten, zijn fabels .
Yoghurt, sla, brood, pasta, appels, rijst, bananen, vis, vlees, ... alles wat een gezonde geest in een gezond lichaam nodig heeft, wordt hier zorgvuldig gegeven. Men probeert hier echt een gevarieerd menu te geven. En tot mijn grote verbazing staan er ook soms croissants, chocolademelk of zelfs brownies (dit was wel heel uitzonderlijk!) op het menu. En na puree, die wordt gemaakt met water en poeder, of vlees waarop ze een sticker van tupperware op zouden kunnen plakken, kan een iets ongezonder dessert deugd doen. Stilaan word ik gewend aan deze stad en de franse eetcultuur hoort daar zeker bij! Maar na enkele weken in Parijs verlang je wel naar een lekkere spaghetti die echt bloedrood ziet, vol heerlijke groenten in plaats van een bruinachtige saus opgewarmd uit glas of blik.
“Oost, West, thuis best!”