L’oiseau Blue
“Ik stond in de coulissen me voor te bereiden. Ik zag elk stuk van het ballet passeren. Enkel deze keer leek het dubbel zo snel te gaan. Maar hoe snel de seconden ook weg tikte, ik voelde me klaar. Ik had een wondermooi kostuum aan, was prachtig geschminkt en vertrouwde mijn partner. Het enige wat ik moest doen was dansen…..”
L’oiseau blue of Blue Bird is een fantastisch stuk in het ballet “Doornroosje”, waarin de prinses haar prins zoekt die is veranderd in een blauwe vogel. Ik had de kans om dit stuk te dansen in mijn laatste jaar aan de Koninklijke Balletschool van Antwerpen.
Ik kon me deze dans nog zo voor de geest halen; ik had hem gezien als 10-jarige in een voorstelling van het Koninklijk ballet van Vlaanderen. Ik had toen zo genoten van dit stuk en hoopte toen al dat ik het ooit zou kunnen dansen. Beginnend met een prachtige pas de deux, als 2 vogeltjes fladderend over het podium, een mannelijke solo met krachtige sprongen, een vrouwelijke solo en als afsluiter de Coda (finale).
Toen mijn toenmalige school KBA “Doornroosje” wilde opvoeren, wist ik weken voor de voorstelling niet of ik hem mocht dansen, ik zat immers maar in het 4de leerjaar en meestal was het een laatstejaars. Maar desondanks dit bleef ik repeteren, zowel met leerkracht als alleen, voor de school en na de school. Ik deed het niet enkel om mijn techniek te verbeteren maar vooral omdat ik het graag deed. Het herinnerde me telkens aan het feit waarom ik danste. Niet omdat mijn ouders mij er toe pushte maar omdat ik er gelukkig en rustig van werd. Ik kwam laat thuis en zag telkens de bezorgdheid in de ogen van mijn moeder, maar ze wist dat ze niets moest zeggen…
Toen de lijst met de casting werd uitgehangen wist ik niet wat ik zag: ik mocht hem tot mijn verbazing dansen! Eén keer, ik had één kans! Alles of niets!
In de weken die volgde had ik stress, angst om te falen, pijn na de repetities maar toch verlangde ik zo naar het moment. Maar als we geen pijn, stress, angst of verlangens hebben, wat maakt het leven dan de moeite waard? De repetities vlogen voorbij, kostuums werden gepast en voor ik het besefte stond ik in de coulissen me voor te bereiden.
Elke seconde die volgde herinner ik me; elke beweging, sprong en danspas . Algauw stonden mijn Japanse partner en ik in het midden van het podium te groeten voor een publiek dat laaiend enthousiast applaudisseerde. Zowel voor haar als voor mij viel er een enorme stress van ons toen kletsnatte lichaam. YES, WE DID IT!
Deze herinnering heb ik ingepakt. Niet alleen het optreden, maar ook de repetities, de hulp van andere of het opzoeken van het verhaal (in het frans voor mijn toen mondeling examen). Alles heb ik verpakt in een klein mooi doosje met een prachtige strik. En ook al wordt er gezegd dat men het verleden achter zich moet laten, in moeilijke momenten is het magisch om dit doosje even te kunnen openen om ervan te kunnen snoepen. En telkens doet dit me beseffen dat ik nu in een droom leef waaruit ik elk moment kan ontwaken. Ik mag niet opgeven, want opgeven zou de wekker laten afgaan.
Ondergetekend
“Ik stond in de coulissen me voor te bereiden. Ik zag elk stuk van het ballet passeren. Enkel deze keer leek het dubbel zo snel te gaan. Maar hoe snel de seconden ook weg tikte, ik voelde me klaar. Ik had een wondermooi kostuum aan, was prachtig geschminkt en vertrouwde mijn partner. Het enige wat ik moest doen was dansen…..”
L’oiseau blue of Blue Bird is een fantastisch stuk in het ballet “Doornroosje”, waarin de prinses haar prins zoekt die is veranderd in een blauwe vogel. Ik had de kans om dit stuk te dansen in mijn laatste jaar aan de Koninklijke Balletschool van Antwerpen.
Ik kon me deze dans nog zo voor de geest halen; ik had hem gezien als 10-jarige in een voorstelling van het Koninklijk ballet van Vlaanderen. Ik had toen zo genoten van dit stuk en hoopte toen al dat ik het ooit zou kunnen dansen. Beginnend met een prachtige pas de deux, als 2 vogeltjes fladderend over het podium, een mannelijke solo met krachtige sprongen, een vrouwelijke solo en als afsluiter de Coda (finale).
Toen mijn toenmalige school KBA “Doornroosje” wilde opvoeren, wist ik weken voor de voorstelling niet of ik hem mocht dansen, ik zat immers maar in het 4de leerjaar en meestal was het een laatstejaars. Maar desondanks dit bleef ik repeteren, zowel met leerkracht als alleen, voor de school en na de school. Ik deed het niet enkel om mijn techniek te verbeteren maar vooral omdat ik het graag deed. Het herinnerde me telkens aan het feit waarom ik danste. Niet omdat mijn ouders mij er toe pushte maar omdat ik er gelukkig en rustig van werd. Ik kwam laat thuis en zag telkens de bezorgdheid in de ogen van mijn moeder, maar ze wist dat ze niets moest zeggen…
Toen de lijst met de casting werd uitgehangen wist ik niet wat ik zag: ik mocht hem tot mijn verbazing dansen! Eén keer, ik had één kans! Alles of niets!
In de weken die volgde had ik stress, angst om te falen, pijn na de repetities maar toch verlangde ik zo naar het moment. Maar als we geen pijn, stress, angst of verlangens hebben, wat maakt het leven dan de moeite waard? De repetities vlogen voorbij, kostuums werden gepast en voor ik het besefte stond ik in de coulissen me voor te bereiden.
Elke seconde die volgde herinner ik me; elke beweging, sprong en danspas . Algauw stonden mijn Japanse partner en ik in het midden van het podium te groeten voor een publiek dat laaiend enthousiast applaudisseerde. Zowel voor haar als voor mij viel er een enorme stress van ons toen kletsnatte lichaam. YES, WE DID IT!
Deze herinnering heb ik ingepakt. Niet alleen het optreden, maar ook de repetities, de hulp van andere of het opzoeken van het verhaal (in het frans voor mijn toen mondeling examen). Alles heb ik verpakt in een klein mooi doosje met een prachtige strik. En ook al wordt er gezegd dat men het verleden achter zich moet laten, in moeilijke momenten is het magisch om dit doosje even te kunnen openen om ervan te kunnen snoepen. En telkens doet dit me beseffen dat ik nu in een droom leef waaruit ik elk moment kan ontwaken. Ik mag niet opgeven, want opgeven zou de wekker laten afgaan.
Ondergetekend