“Le Démonstration”- Partie I
De demonstratie, een jaarlijkse gewoonte in de school, waarin elke klas simpelweg wordt voorgesteld door middel van enkele oefeningen. Dit zou mijn tweede ontmoeting zijn met het prachtige operagebouw en na de eerste aangename en lieve “date”, keek ik er ongelofelijk naar uit. Toch liepen de voorbereidingen niet zoals verwacht. We begonnen enkele weken op voorhand met het aanleren en repeteerde veel, maar toch ging het niet vlot. Zowel de leerkracht, mijn medeleerlingen, als ik geraakte hierdoor gefrusteerd waardoor de leerkracht, weliswaar met een geldige reden, licht venijnig werd en ons telkens tot het uiterste dreef. Ik werd verwonderd door de sterke mentaliteit van de andere. Niemand brak en bleef doorgaan. Dit bewees nogmaals de harde sfeer waarin iedereen mentaal een ruwe steen werd, die bijna onmogelijk is te breken. Maar deze aanpak werkte! Een week voor de voorstelling kwam Mademoiselle Platel, de directrice van de school, langs om de demonstratie te keuren en deze keer lukte , tot de verbazing van onszelf en vooral de leerkracht die in de miserabele balletles ervoor had gezegd: “C’est NUL!! “, alles wel. De leerkracht werd bloedrood en ik zag, voor het eerste keer sinds een lange tijd, een gigantische glimlach op mijn medeleerlingen hun gezicht verschijnen, met daartussen een geweldige directrice, die nog de laatste veranderingen aanbracht. Ik was klaar voor de demonstratie! Dacht ik...
Doordat de demonstratie pas zondag was, kwamen mijn ouders over om samen de eerste dag van het weekend door te brengen. We bezochten enkele toeristische dingen en genoten van de zeldzame tijd samen. Maar die avond begon het. Ik voelde het broodje dat ik die middag had gegeten, naar boven komen, maar zei zoals altijd niets. Die nacht sliep ik amper, ik werd vaak wakker door het verschrikkelijke gevoel in mijn maag en gaf over, maar zei niets. Ik dacht dat niets zeggen en gewoon doorgaan zonder enige kick de pijn wel zou doen verdwijnen. Maar het werd in tegendeel enkel erger. Tijdens de opwarmingsles was elke inspanning pijnlijk en voelde ik tijdens de sprongen mijn eten naar boven komen! Ik moest naar de verpleegster, zij dacht dat het van de stress was, maar zowel ik als mijn ouders die ondertussen op de hoogte waren, wisten dat ik echt ziek was. Ik wou het tegendeel bewijzen en deed de eerste demonstratie, volgepropt met suikerklontjes gekregen van de verpleegster omdat ze in Frankrijk om één of andere reden geen Dafalgan mochten geven. Ik herinner me weinig, enkel dat ik geen stress had door het vreselijke gevoel in mijn maag. Tot vandaag is het voor mij een groot mysterie wat ik heb gedaan en vooral hoe ik het heb overleefd. Na de demonstratie rende ik naar de toiletten om alles wat er in me zat eruit te laten komen. De verpleegster had door dat het niet medisch verantwoord was om de tweede demonstratie mee te laten doen en liet me naar huis gaan. Mijn ouders moesten me onmiddellijk komen halen! Maar mijn ouders waren niet snel genoeg volgens de verpleegster, wat ze in alle staten bracht! Ze wou opeens zo snel mogelijk van me af, ik was ineens een besmettelijke zieke, en zei op een bepaald moment: “Je va appeller l’ambulance!!!”.
De volgende dagen bestonden uit slapen, soep eten, moe worden zonder iets te doen en mezelf te frustreren door de gedachte dat ik niet in staat was om de voorstelling mee te doen. Ik had maar 14 dagen om te recuperen, in conditie te geraken en me mentaal voor te bereiden. En bovendien zou ik niet tevreden zijn met een gemiddelde voorstelling....
Wordt vervolgd...
Ondergetekend
De demonstratie, een jaarlijkse gewoonte in de school, waarin elke klas simpelweg wordt voorgesteld door middel van enkele oefeningen. Dit zou mijn tweede ontmoeting zijn met het prachtige operagebouw en na de eerste aangename en lieve “date”, keek ik er ongelofelijk naar uit. Toch liepen de voorbereidingen niet zoals verwacht. We begonnen enkele weken op voorhand met het aanleren en repeteerde veel, maar toch ging het niet vlot. Zowel de leerkracht, mijn medeleerlingen, als ik geraakte hierdoor gefrusteerd waardoor de leerkracht, weliswaar met een geldige reden, licht venijnig werd en ons telkens tot het uiterste dreef. Ik werd verwonderd door de sterke mentaliteit van de andere. Niemand brak en bleef doorgaan. Dit bewees nogmaals de harde sfeer waarin iedereen mentaal een ruwe steen werd, die bijna onmogelijk is te breken. Maar deze aanpak werkte! Een week voor de voorstelling kwam Mademoiselle Platel, de directrice van de school, langs om de demonstratie te keuren en deze keer lukte , tot de verbazing van onszelf en vooral de leerkracht die in de miserabele balletles ervoor had gezegd: “C’est NUL!! “, alles wel. De leerkracht werd bloedrood en ik zag, voor het eerste keer sinds een lange tijd, een gigantische glimlach op mijn medeleerlingen hun gezicht verschijnen, met daartussen een geweldige directrice, die nog de laatste veranderingen aanbracht. Ik was klaar voor de demonstratie! Dacht ik...
Doordat de demonstratie pas zondag was, kwamen mijn ouders over om samen de eerste dag van het weekend door te brengen. We bezochten enkele toeristische dingen en genoten van de zeldzame tijd samen. Maar die avond begon het. Ik voelde het broodje dat ik die middag had gegeten, naar boven komen, maar zei zoals altijd niets. Die nacht sliep ik amper, ik werd vaak wakker door het verschrikkelijke gevoel in mijn maag en gaf over, maar zei niets. Ik dacht dat niets zeggen en gewoon doorgaan zonder enige kick de pijn wel zou doen verdwijnen. Maar het werd in tegendeel enkel erger. Tijdens de opwarmingsles was elke inspanning pijnlijk en voelde ik tijdens de sprongen mijn eten naar boven komen! Ik moest naar de verpleegster, zij dacht dat het van de stress was, maar zowel ik als mijn ouders die ondertussen op de hoogte waren, wisten dat ik echt ziek was. Ik wou het tegendeel bewijzen en deed de eerste demonstratie, volgepropt met suikerklontjes gekregen van de verpleegster omdat ze in Frankrijk om één of andere reden geen Dafalgan mochten geven. Ik herinner me weinig, enkel dat ik geen stress had door het vreselijke gevoel in mijn maag. Tot vandaag is het voor mij een groot mysterie wat ik heb gedaan en vooral hoe ik het heb overleefd. Na de demonstratie rende ik naar de toiletten om alles wat er in me zat eruit te laten komen. De verpleegster had door dat het niet medisch verantwoord was om de tweede demonstratie mee te laten doen en liet me naar huis gaan. Mijn ouders moesten me onmiddellijk komen halen! Maar mijn ouders waren niet snel genoeg volgens de verpleegster, wat ze in alle staten bracht! Ze wou opeens zo snel mogelijk van me af, ik was ineens een besmettelijke zieke, en zei op een bepaald moment: “Je va appeller l’ambulance!!!”.
De volgende dagen bestonden uit slapen, soep eten, moe worden zonder iets te doen en mezelf te frustreren door de gedachte dat ik niet in staat was om de voorstelling mee te doen. Ik had maar 14 dagen om te recuperen, in conditie te geraken en me mentaal voor te bereiden. En bovendien zou ik niet tevreden zijn met een gemiddelde voorstelling....
Wordt vervolgd...
Ondergetekend