“Le Démonstration”- Partie II
Veertien dagen later was het tijd voor de tweede demonstratie, of voor mij de eerste. Ik kon niet zeggen dat ik in topvorm was, maar voelde me na maandag elke dag beetje bij beetje aansterken. Het feit dat de andere minder gefocust waren, kon in mijn voordeel werken, maar zij wisten ook dat ik niet in de beste conditie was. Elk optreden voelt aan als een strijd, het moment om je te bewijzen. De demonstratie zou het uiterste van me vragen en ik wist niet of ik er 100% klaar voor was.
De eerste voorstelling liep voor heel de klas verschrikkelijk. Doordat het een demonstratie is, praat de leerkracht tijdens de voorstelling; hij geeft correcties en legt de techniek uit aan het publiek. Maar naar het einde toe zweeg hij … een dodelijke stilte. Hoe minder mijn leerkracht zegt, hoe slechter het er uit ziet en als hij zwijgt dan...
Ook mijn prestatie was zwaar ondermaats. Ik was ontzettend teleurgesteld en had nog maar één kans om dit te veranderen. Misschien was ik niet in topvorm omdat ik ziek was geweest, misschien stond ik niet stabiel omdat het podium ongeveer 10° scheef staat, maar dit zijn enkel maar uitvluchten die voor mij persoonlijk van geen belang mogen zijn. Ik had gewoonweg gefaald en kon nu enkel bang afwachten op mijn leerkracht zijn reactie.
Er kwam er echter geen, geen enkele zin, geen enkel woord, niets. Voor hem was dit gepasseerd en hij wou er niet meer op terug kijken. Andere begrepen dit niet, maar ik kon me goed voorstellen dat hij die voorstelling wilde vergeten. Hij wilde zelfs het kerstcadeau dat we klassikaal voor hem hadden gekocht niet ontvangen. Maar ook dit kon ik begrijpen na die traumatiserende vorige voorstelling.
Mijn ouders, grootmoeder en jongere broer zaten tijdens deze voorstelling ook in de zaal. Zij vonden het prachtig en hadden er van genoten. Ze zeiden wel dat ik gegroeid was tijdens mijn voorstelling en dat mijn techniek enorm was verbeterd. Ik wist echter dat ik beter kon.
De volgende voorstelling liep beter. Ik voelde me ook steviger op de grond staan en de leerkracht bleef corrigeren en uitleg geven. Dit gaf kracht, want dit was een teken dat het beter was. Maar zelfs na deze iets betere voorstelling was hij niet te tevreden. Hij verlangt meer, meer en meer….
Toch heb ik genoten van de sfeer en kijk ik uit naar de volgende voorstelling. Ik kan niet wachten tot de volgende “date” met mijn “beauty” opera!!
En nu kon ik eindelijk gaan genieten van wat “familytime” waar ik ook zo naar verlangde !!
Ondergetekend
Veertien dagen later was het tijd voor de tweede demonstratie, of voor mij de eerste. Ik kon niet zeggen dat ik in topvorm was, maar voelde me na maandag elke dag beetje bij beetje aansterken. Het feit dat de andere minder gefocust waren, kon in mijn voordeel werken, maar zij wisten ook dat ik niet in de beste conditie was. Elk optreden voelt aan als een strijd, het moment om je te bewijzen. De demonstratie zou het uiterste van me vragen en ik wist niet of ik er 100% klaar voor was.
De eerste voorstelling liep voor heel de klas verschrikkelijk. Doordat het een demonstratie is, praat de leerkracht tijdens de voorstelling; hij geeft correcties en legt de techniek uit aan het publiek. Maar naar het einde toe zweeg hij … een dodelijke stilte. Hoe minder mijn leerkracht zegt, hoe slechter het er uit ziet en als hij zwijgt dan...
Ook mijn prestatie was zwaar ondermaats. Ik was ontzettend teleurgesteld en had nog maar één kans om dit te veranderen. Misschien was ik niet in topvorm omdat ik ziek was geweest, misschien stond ik niet stabiel omdat het podium ongeveer 10° scheef staat, maar dit zijn enkel maar uitvluchten die voor mij persoonlijk van geen belang mogen zijn. Ik had gewoonweg gefaald en kon nu enkel bang afwachten op mijn leerkracht zijn reactie.
Er kwam er echter geen, geen enkele zin, geen enkel woord, niets. Voor hem was dit gepasseerd en hij wou er niet meer op terug kijken. Andere begrepen dit niet, maar ik kon me goed voorstellen dat hij die voorstelling wilde vergeten. Hij wilde zelfs het kerstcadeau dat we klassikaal voor hem hadden gekocht niet ontvangen. Maar ook dit kon ik begrijpen na die traumatiserende vorige voorstelling.
Mijn ouders, grootmoeder en jongere broer zaten tijdens deze voorstelling ook in de zaal. Zij vonden het prachtig en hadden er van genoten. Ze zeiden wel dat ik gegroeid was tijdens mijn voorstelling en dat mijn techniek enorm was verbeterd. Ik wist echter dat ik beter kon.
De volgende voorstelling liep beter. Ik voelde me ook steviger op de grond staan en de leerkracht bleef corrigeren en uitleg geven. Dit gaf kracht, want dit was een teken dat het beter was. Maar zelfs na deze iets betere voorstelling was hij niet te tevreden. Hij verlangt meer, meer en meer….
Toch heb ik genoten van de sfeer en kijk ik uit naar de volgende voorstelling. Ik kan niet wachten tot de volgende “date” met mijn “beauty” opera!!
En nu kon ik eindelijk gaan genieten van wat “familytime” waar ik ook zo naar verlangde !!
Ondergetekend