Spectacle de l'ecole
Afgelopen maanden waren ontzettend druk. Elke dag lange en uitputtende repetities zonder pauzes. Iedereen moest perfect gelijk dansen voordat er een zachtere toon kwam in de stem van de repetiteur. Elke arm op de juiste hoogte, elke beweging op de muziek en elke lijn perfect recht!
Zo niet word je met je voetjes op de aarde gezet (of beter gezegd diep begraven). De repetities waren niet altijd aangenaam, maar doordat de choreograaf regelmatig eens langs kwam en ons aanmoedigde om verder te doen, kreeg de hele groep weer energie om door te gaan en vergat men even het geschreeuw van de repetiteur. Toch vond ik het geweldig om met hem samen te werken. Hij presenteerde de opera van Parijs zoals het moet, een opera waar niets goed genoeg is en men moet repeteren, repeteren en repeteren...
De week van de première begon rustig. Maandag hadden we voor het eerst in lange tijd op het normale uur gedaan, waardoor er een kleine tijd (30min) voor ontspanning ontstond en men zich zo kon voorbereiden voor de volgende dag waarin repetities op het scène waren gepland. Door de "ontspanningstijd" en vooral het half uur langer slapen dat we kregen, voelde ik me iets sterker en klaar voor de lange dag: ballet les, middageten, RER nemen naar Opera,repeteren, wachten, repeteren, wachten,.. Het zijn niet de repetities op de scène die het zwaarste zijn, maar het constante wachten waarin je je warm moet houden en elke seconde gefocust moet zijn om op scène te springen. Uiteindelijk hadden we gedaan om 22uur en moesten we nog met de bus terug naar het internaat. De première was vrijdag en hier in Parijs valt de generale twee dagen, in plaats van 1 dag, voor de première. Ik kreeg twee gratis tickets enkele dagen ervoor en in tegenstelling tot wat ik dacht, waren ze direct weg en vroegen mensen me erna of ik hen ook wilde vragen volgende keer. Waarop ik antwoordde: "Zal ik zeker doen, weet wel dat ik het maar enkele dagen op voorhand weet en je dus snel een treinticket, hotel, ... moet boeken". Waarop ze antwoordde: " Het is wel in Parijs! De opera van Parijs! OPERA GARNIER!"
Voor mij is elk optreden even belangrijk. Of het nu klein optreden is met een gemeentelijk balletschooltje of een grote voorstelling met het KBA of “het” optreden in Opera Garnier, telkens wil ik dat de mensen ervan kunnen genieten. Natuurlijk word ik ook betoverd door de magie die in de opera hangt, natuurlijk moet ik ook even slikken wanneer ik de zaal bekijk. Maar voor mij is de rijke man in het midden van de zaal die een perfect zicht heeft (en dus veel euro’s heeft betaald) of het kleine meisje dat helemaal bovenaan het balkon zit, de helft van het podium niet ziet en droomt om ooit ook op dat podium te dansen, even belangrijk. Er mag geen klassenverdeling zijn tussen het publiek ook al heeft iemand 5 of 500 euro betaald. Iedereen heeft de moeite gedaan om te komen kijken en dat is voor mij al één reden waarvoor elke man, vrouw of kind in het publiek evenwaardig is.
De generale repetitie liep zoals een generale repetitie hoort te zijn. Nog enkele kleine details moesten worden bijgewerkt. Met een hoog energielevel in de groep en veel zin was iedereen klaar voor de première vrijdag. Enkel een goede nachtrust zou nog ideaal zijn om de voorstelling reeks, en vooral de première, te starten. Daarom mochten we uitzonderlijk uitslapen tot 8uur. Een pure luxe! Er zijn maar enkele gratis dingen die een mens gelukkig maakt waaronder kinderen, eten en slapen. En van die laatste luxe mochten wij nog eens genieten! Dacht ik....
Vrijdagmorgen 5:00 s ‘morgens: de dag van de première in het internaat van de balletschool van de opera van Parijs:
PIEUUUW PIEUUUWPIEUUUW PIEUU...
Brandalarm !!!
Wordt vervolgd……
Ondergetekend
Afgelopen maanden waren ontzettend druk. Elke dag lange en uitputtende repetities zonder pauzes. Iedereen moest perfect gelijk dansen voordat er een zachtere toon kwam in de stem van de repetiteur. Elke arm op de juiste hoogte, elke beweging op de muziek en elke lijn perfect recht!
Zo niet word je met je voetjes op de aarde gezet (of beter gezegd diep begraven). De repetities waren niet altijd aangenaam, maar doordat de choreograaf regelmatig eens langs kwam en ons aanmoedigde om verder te doen, kreeg de hele groep weer energie om door te gaan en vergat men even het geschreeuw van de repetiteur. Toch vond ik het geweldig om met hem samen te werken. Hij presenteerde de opera van Parijs zoals het moet, een opera waar niets goed genoeg is en men moet repeteren, repeteren en repeteren...
De week van de première begon rustig. Maandag hadden we voor het eerst in lange tijd op het normale uur gedaan, waardoor er een kleine tijd (30min) voor ontspanning ontstond en men zich zo kon voorbereiden voor de volgende dag waarin repetities op het scène waren gepland. Door de "ontspanningstijd" en vooral het half uur langer slapen dat we kregen, voelde ik me iets sterker en klaar voor de lange dag: ballet les, middageten, RER nemen naar Opera,repeteren, wachten, repeteren, wachten,.. Het zijn niet de repetities op de scène die het zwaarste zijn, maar het constante wachten waarin je je warm moet houden en elke seconde gefocust moet zijn om op scène te springen. Uiteindelijk hadden we gedaan om 22uur en moesten we nog met de bus terug naar het internaat. De première was vrijdag en hier in Parijs valt de generale twee dagen, in plaats van 1 dag, voor de première. Ik kreeg twee gratis tickets enkele dagen ervoor en in tegenstelling tot wat ik dacht, waren ze direct weg en vroegen mensen me erna of ik hen ook wilde vragen volgende keer. Waarop ik antwoordde: "Zal ik zeker doen, weet wel dat ik het maar enkele dagen op voorhand weet en je dus snel een treinticket, hotel, ... moet boeken". Waarop ze antwoordde: " Het is wel in Parijs! De opera van Parijs! OPERA GARNIER!"
Voor mij is elk optreden even belangrijk. Of het nu klein optreden is met een gemeentelijk balletschooltje of een grote voorstelling met het KBA of “het” optreden in Opera Garnier, telkens wil ik dat de mensen ervan kunnen genieten. Natuurlijk word ik ook betoverd door de magie die in de opera hangt, natuurlijk moet ik ook even slikken wanneer ik de zaal bekijk. Maar voor mij is de rijke man in het midden van de zaal die een perfect zicht heeft (en dus veel euro’s heeft betaald) of het kleine meisje dat helemaal bovenaan het balkon zit, de helft van het podium niet ziet en droomt om ooit ook op dat podium te dansen, even belangrijk. Er mag geen klassenverdeling zijn tussen het publiek ook al heeft iemand 5 of 500 euro betaald. Iedereen heeft de moeite gedaan om te komen kijken en dat is voor mij al één reden waarvoor elke man, vrouw of kind in het publiek evenwaardig is.
De generale repetitie liep zoals een generale repetitie hoort te zijn. Nog enkele kleine details moesten worden bijgewerkt. Met een hoog energielevel in de groep en veel zin was iedereen klaar voor de première vrijdag. Enkel een goede nachtrust zou nog ideaal zijn om de voorstelling reeks, en vooral de première, te starten. Daarom mochten we uitzonderlijk uitslapen tot 8uur. Een pure luxe! Er zijn maar enkele gratis dingen die een mens gelukkig maakt waaronder kinderen, eten en slapen. En van die laatste luxe mochten wij nog eens genieten! Dacht ik....
Vrijdagmorgen 5:00 s ‘morgens: de dag van de première in het internaat van de balletschool van de opera van Parijs:
PIEUUUW PIEUUUWPIEUUUW PIEUU...
Brandalarm !!!
Wordt vervolgd……
Ondergetekend