Concours d’entrée de l’école de danse de l’opéra national de Paris
Het einde van het schooljaar kwam in zicht! Alles werd gepland in functie van het “Concours d’entrée de l’école de danse de l’opéra national de Paris”, of beter gezegd “het balletexamen”. Mijn examen bestond uit drie verschillende variaties van minstens 1min30sec, die ik met kleine pauzes moest uitvoeren op een poduim dat enkele graden scheef staat maar wat aanvoelt als 35° door de spotlights die aanstaan. Daarenboven kwam nog eens dat ik alles alleen moest uitvoeren!! En niemand die me kon vertellen (of wilde vertellen) hoe het examen verliep. Ik wist niet wat ik moest verwachten, enkel dat het een examen zou zijn volgens de Franse traditie. Niet echt veel zeggend voor een Belg…
Enkele dagen voor mijn examens, hadden de kleinere leerlingen al examen. Hun uitslagen werden uitgehangen aan de deur van de school en nogmaals verzonden naar alle leerlingen via mail. Ik passeerde net de gang toen de uitslag werd uitgehangen en zag hoe een mensenmassa naar de rechthoekige papieren stonden te kijken. De taferelen daarna waren dramatisch; kinderen en zelfs ouders die in huilen uitbarsten omdat hun kind niet is aangenomen of omdat hij/zij laag geclassificeerd is. Want niet enkel de namen met de geslaagden worden uitgehangen, maar ook nog een ranking met punten. Wie onder de 60 punten op 120 heeft, mag de school niet meer in. Zonder pardon; einde verhaal! Je kan naar huis op zoek naar een andere school.
De dag voor het examens moest ik alles inpakken, letterlijk alles, want de volgende dag na het ontbijt moesten alle valiezen van alle deelnemende studenten beneden staan zodat men te allen tijde direct kon (en vooral moest) vertrekken na het examen. Ik had een opwarmingsles om stipt 9u43min. tot 10u58min. Daarna had ik nog maar 15min. om tot mezelf te komen, want mijn examen begon om, nogmaals stipt 11u13min. Ik kwam het podium op en voelde direct de warmte van de spotlights over me heen. Het rode doek was nog gesloten. Ik wachtte op het begin sein…
“TRINGELINGLING!!! Concours d’entrée de l’école de danse de l’opéra national de Paris ». Ik stond nog maar net in een vijfde positie voordat het doek zich wapperend opende. “Professeur M. Camilio, pianiste M. Mytrovich, Stagiare 1 an Zino Merckx”; werd door een krachtige mannenstem door de zaal geroepen. Ik maakte een lichte maar onzekere buiging en stond terug stil in de begin positie voordat de pianist begon. De zenuwen gierde door mijn lichaam. Het examen bezorgt voor zowel mijn dansleerkracht, hij bekijkt dit zeer persoonlijk, als voor de leerling veel stress . Mijn eerste variatie was vrij onzeker gedanst voor de jury die bestond uit 7 personen; Mlle Platel, de directrice van de school, M. Millepied, de directeur van de compagnie, 2 dansers en 3 leerkrachten. Daarna volgde een tweede en snellere variatie uit kleine sprongetjes en uiteindelijk een derde en laatste variatie met grotere en spectaculairdere sprongen. Telkens met, stipt getimed, één minuut pauze tussen elke variatie voor het zilveren (en vooral traditionele) belletje weer rinkelde. Een marathon in de woestijn door de enorme hitte van de spotlights, maar ook door de stress die door ieder aanwezige persoon (stipt 11 mensen; 7 juryleden, 1 leerkracht, 1 pianist, 1 technieker in coulissen en ik) zijn bloed stroomde. Daarna was het wachten op de uitslag , zowel voor mij als voor mijn leerkracht die geen inspraak heeft. Om stipt 13u30 zou deze worden uitgehangen aan de buitendeur. Valiezen inpakken, wegwezen en niet wetende of men er nog ooit binnen mag; een vrij enge gedachte dat werd gecounterd door een heerlijke sterren maaltijd in Parijs met mijn persoonlijke manager, genaamd Sylvain Merckx (of beter gezegd mijn Papa), in een bekend restaurant. Ik wou niet stipt om 13u30 aan de poort staan , door de ervaring van de dag ervoor. Ondanks dat de uitslag al een uur uithing aan de poort, stonden er nog vele mensen. Kijkend op de lijst hopende dat je naam er bij stond. Gelukkig stond de mijne erop!!!. Een grote stress die van me afviel, maar ook van vele familieleden, vrienden en vooral ouders. Op één of andere manier kan je op zo’n moment niet genieten van je succes uit respect voor de andere. Ongeveer 50% van de stagiaires was geslaagd, wat ook wil zeggen dat de andere 50% werd ontslagen uit de school en dus niet op de lijst stonden. Dat geeft toch wel een gemengd gevoel; ik zal dus veel studenten niet meer terug zien.
Nu ben ik dus officieel een student van de “l’école de danse de l’opéra national de Paris » ! Wat niet echt veel veranderd voor mij behalve de naam. Volgend jaar zal weer een druk jaar worden, maar nu een beetje genieten van de vakantie, na een jaar dat voorbij vloog!!
Geniet van jullie vakantie en tot volgend schooljaar!
Ondergetekend,
Het einde van het schooljaar kwam in zicht! Alles werd gepland in functie van het “Concours d’entrée de l’école de danse de l’opéra national de Paris”, of beter gezegd “het balletexamen”. Mijn examen bestond uit drie verschillende variaties van minstens 1min30sec, die ik met kleine pauzes moest uitvoeren op een poduim dat enkele graden scheef staat maar wat aanvoelt als 35° door de spotlights die aanstaan. Daarenboven kwam nog eens dat ik alles alleen moest uitvoeren!! En niemand die me kon vertellen (of wilde vertellen) hoe het examen verliep. Ik wist niet wat ik moest verwachten, enkel dat het een examen zou zijn volgens de Franse traditie. Niet echt veel zeggend voor een Belg…
Enkele dagen voor mijn examens, hadden de kleinere leerlingen al examen. Hun uitslagen werden uitgehangen aan de deur van de school en nogmaals verzonden naar alle leerlingen via mail. Ik passeerde net de gang toen de uitslag werd uitgehangen en zag hoe een mensenmassa naar de rechthoekige papieren stonden te kijken. De taferelen daarna waren dramatisch; kinderen en zelfs ouders die in huilen uitbarsten omdat hun kind niet is aangenomen of omdat hij/zij laag geclassificeerd is. Want niet enkel de namen met de geslaagden worden uitgehangen, maar ook nog een ranking met punten. Wie onder de 60 punten op 120 heeft, mag de school niet meer in. Zonder pardon; einde verhaal! Je kan naar huis op zoek naar een andere school.
De dag voor het examens moest ik alles inpakken, letterlijk alles, want de volgende dag na het ontbijt moesten alle valiezen van alle deelnemende studenten beneden staan zodat men te allen tijde direct kon (en vooral moest) vertrekken na het examen. Ik had een opwarmingsles om stipt 9u43min. tot 10u58min. Daarna had ik nog maar 15min. om tot mezelf te komen, want mijn examen begon om, nogmaals stipt 11u13min. Ik kwam het podium op en voelde direct de warmte van de spotlights over me heen. Het rode doek was nog gesloten. Ik wachtte op het begin sein…
“TRINGELINGLING!!! Concours d’entrée de l’école de danse de l’opéra national de Paris ». Ik stond nog maar net in een vijfde positie voordat het doek zich wapperend opende. “Professeur M. Camilio, pianiste M. Mytrovich, Stagiare 1 an Zino Merckx”; werd door een krachtige mannenstem door de zaal geroepen. Ik maakte een lichte maar onzekere buiging en stond terug stil in de begin positie voordat de pianist begon. De zenuwen gierde door mijn lichaam. Het examen bezorgt voor zowel mijn dansleerkracht, hij bekijkt dit zeer persoonlijk, als voor de leerling veel stress . Mijn eerste variatie was vrij onzeker gedanst voor de jury die bestond uit 7 personen; Mlle Platel, de directrice van de school, M. Millepied, de directeur van de compagnie, 2 dansers en 3 leerkrachten. Daarna volgde een tweede en snellere variatie uit kleine sprongetjes en uiteindelijk een derde en laatste variatie met grotere en spectaculairdere sprongen. Telkens met, stipt getimed, één minuut pauze tussen elke variatie voor het zilveren (en vooral traditionele) belletje weer rinkelde. Een marathon in de woestijn door de enorme hitte van de spotlights, maar ook door de stress die door ieder aanwezige persoon (stipt 11 mensen; 7 juryleden, 1 leerkracht, 1 pianist, 1 technieker in coulissen en ik) zijn bloed stroomde. Daarna was het wachten op de uitslag , zowel voor mij als voor mijn leerkracht die geen inspraak heeft. Om stipt 13u30 zou deze worden uitgehangen aan de buitendeur. Valiezen inpakken, wegwezen en niet wetende of men er nog ooit binnen mag; een vrij enge gedachte dat werd gecounterd door een heerlijke sterren maaltijd in Parijs met mijn persoonlijke manager, genaamd Sylvain Merckx (of beter gezegd mijn Papa), in een bekend restaurant. Ik wou niet stipt om 13u30 aan de poort staan , door de ervaring van de dag ervoor. Ondanks dat de uitslag al een uur uithing aan de poort, stonden er nog vele mensen. Kijkend op de lijst hopende dat je naam er bij stond. Gelukkig stond de mijne erop!!!. Een grote stress die van me afviel, maar ook van vele familieleden, vrienden en vooral ouders. Op één of andere manier kan je op zo’n moment niet genieten van je succes uit respect voor de andere. Ongeveer 50% van de stagiaires was geslaagd, wat ook wil zeggen dat de andere 50% werd ontslagen uit de school en dus niet op de lijst stonden. Dat geeft toch wel een gemengd gevoel; ik zal dus veel studenten niet meer terug zien.
Nu ben ik dus officieel een student van de “l’école de danse de l’opéra national de Paris » ! Wat niet echt veel veranderd voor mij behalve de naam. Volgend jaar zal weer een druk jaar worden, maar nu een beetje genieten van de vakantie, na een jaar dat voorbij vloog!!
Geniet van jullie vakantie en tot volgend schooljaar!
Ondergetekend,