Je vous mets en attente!
In het 4de middelbaar, nadat ik mijn turncarrière vaarwel had gezegd, had ik een nieuw doel. Ik wilde naar het buitenland. Ik heb veel dromen die ik wil bereiken, maar dromen hebben geen waarde tot je ze probeert waar te maken en dit was de leeftijd waar ik het kon proberen! Ik mocht deze kans niet laten voorbij gaan.
De voorbereidingen voor een auditie slorpen veel tijd op en geven enorm veel stress. Uitzoeken, aanmelden, auditiefilm maken, die niet van de eerste keer goed is, om maar enkele voorbeelden op te noemen uit een lange lijst. Heel de familie hielp me.
Mijn eerste geplande auditie was in Zwitserland, Zurich. Direct na school zijn we (ik en mijn papa) in de auto gesprongen en zijn we vertrokken richting Zurich om de volgende dag op tijd te zijn. Een auditie begint eigenlijk vanaf de eerste stap die je in het gebouw zet. Iedereen maakt van elkaar een volledige “body-scan”. Zoals geleerd bij het turnen, probeer ik me op zulke momenten volledig af te sluiten naar een exotisch land, namelijk Mauritius, een prachtig tropisch land waar ik ooit ben geweest. Zo geraakte ik 100% geconcentreerd voor de auditie. De auditie was hard. Ik werd letterlijk leeggezopen, er zat na de auditie geen druppel meer in me. Ik voelde dat ze in deze school de leerlingen tot het uiterste duwen, om zo het hoogste niveau te bereiken. Gelukkig zaten mijn vader en ik in een hotel in Zurich voorzien van wat luxe en zaten we na de auditie algauw in het binnenzwembad (dat leek op een zwembad uit een James Bond film). Het zwembad was helemaal voor ons alleen, hier kon ik even bekomen!
Hierna volgende een auditie in Stuttgart. Ontzettend kill. Mensen werden niet als mensen behandeld. Ze hingen buiten een lijst met de namen die er door waren. Maar ik werd tijdens de audities er al uitgepikt en moest direct naar de dokter voor een medisch onderzoek. Mijn vader werd in een kantoor geroepen om zonder veel woorden te zeggen dat ik erdoor was. Wat mij vooral bijblijft is de kilte tijdens de auditie. Er vielen weinig woorden en lang doodstille pauzes tussen de oefeningen. Ondanks de grote reputatie en hoog niveau van de school, was dit niets voor mij.
Ondertussen deed ik ook een buitenlandse stage in Munchen. Deze stage was geregeld via mijn school en samen met een aantal mede-leerlingen volgde ik er een week de lessen. Ook daar werd me achteraf een opleiding aangeboden.
Ondertussen was het april en had ik al 3 mogelijkheden. Alleen van Parijs had ik nog geen antwoord ontvangen, maar ik dacht dat dit veel te hoog gegrepen was en dat ik niet in aanmerking kwam (o.a. vanwege mijn huidskleur). Daarom besliste ik dat het Zurich ging worden. Maar toen kreeg mijn vader een telefoontje uit Parijs. Ze vroeger of ik op auditie kon komen. Mijn wereld (en die van mijn ouders) stond even stil...
We beslisten om te weigeren, alle papieren voor Zurich waren immers al rond en ik was al volop Duits aan het leren. Mijn vader belde terug en voelde dat ze een weigering nog niet vaak hadden meegemaakt. Een dag later belde de school opnieuw.
“Je vous mets en attente” waren de eerste woorden nadat hij had opgenomen. Hij werd doorverbonden en kreeg een warme vrouwenstem aan de lijn. De vrouw zat vol in haar emotie en vroeg direct aanvallend: “Toen u zich kanditatuur stelde, wat was uw bedoeling?”. Mijn vader antwoorde: “Binnengeraken!”. Ze vertelde dat ik uit 60 video’s als enige jongen auditie mocht komen doen en overhaalde ons zo langzamerhand om toch op auditie te komen. Op het einde van het gesprek vroeg mijn vader uiteindelijk: “Est-ce que je peux savoir avec qui je parle?”, met als antwoord “Elisabeth Platel”. De wereldberoemde directeur van Parijs!
Ik, Zino Merckx, naar “l’ecole de danse de l’opera de Paris” ?!?!?
Wordt vervolgd...
Ondergetekend
In het 4de middelbaar, nadat ik mijn turncarrière vaarwel had gezegd, had ik een nieuw doel. Ik wilde naar het buitenland. Ik heb veel dromen die ik wil bereiken, maar dromen hebben geen waarde tot je ze probeert waar te maken en dit was de leeftijd waar ik het kon proberen! Ik mocht deze kans niet laten voorbij gaan.
De voorbereidingen voor een auditie slorpen veel tijd op en geven enorm veel stress. Uitzoeken, aanmelden, auditiefilm maken, die niet van de eerste keer goed is, om maar enkele voorbeelden op te noemen uit een lange lijst. Heel de familie hielp me.
Mijn eerste geplande auditie was in Zwitserland, Zurich. Direct na school zijn we (ik en mijn papa) in de auto gesprongen en zijn we vertrokken richting Zurich om de volgende dag op tijd te zijn. Een auditie begint eigenlijk vanaf de eerste stap die je in het gebouw zet. Iedereen maakt van elkaar een volledige “body-scan”. Zoals geleerd bij het turnen, probeer ik me op zulke momenten volledig af te sluiten naar een exotisch land, namelijk Mauritius, een prachtig tropisch land waar ik ooit ben geweest. Zo geraakte ik 100% geconcentreerd voor de auditie. De auditie was hard. Ik werd letterlijk leeggezopen, er zat na de auditie geen druppel meer in me. Ik voelde dat ze in deze school de leerlingen tot het uiterste duwen, om zo het hoogste niveau te bereiken. Gelukkig zaten mijn vader en ik in een hotel in Zurich voorzien van wat luxe en zaten we na de auditie algauw in het binnenzwembad (dat leek op een zwembad uit een James Bond film). Het zwembad was helemaal voor ons alleen, hier kon ik even bekomen!
Hierna volgende een auditie in Stuttgart. Ontzettend kill. Mensen werden niet als mensen behandeld. Ze hingen buiten een lijst met de namen die er door waren. Maar ik werd tijdens de audities er al uitgepikt en moest direct naar de dokter voor een medisch onderzoek. Mijn vader werd in een kantoor geroepen om zonder veel woorden te zeggen dat ik erdoor was. Wat mij vooral bijblijft is de kilte tijdens de auditie. Er vielen weinig woorden en lang doodstille pauzes tussen de oefeningen. Ondanks de grote reputatie en hoog niveau van de school, was dit niets voor mij.
Ondertussen deed ik ook een buitenlandse stage in Munchen. Deze stage was geregeld via mijn school en samen met een aantal mede-leerlingen volgde ik er een week de lessen. Ook daar werd me achteraf een opleiding aangeboden.
Ondertussen was het april en had ik al 3 mogelijkheden. Alleen van Parijs had ik nog geen antwoord ontvangen, maar ik dacht dat dit veel te hoog gegrepen was en dat ik niet in aanmerking kwam (o.a. vanwege mijn huidskleur). Daarom besliste ik dat het Zurich ging worden. Maar toen kreeg mijn vader een telefoontje uit Parijs. Ze vroeger of ik op auditie kon komen. Mijn wereld (en die van mijn ouders) stond even stil...
We beslisten om te weigeren, alle papieren voor Zurich waren immers al rond en ik was al volop Duits aan het leren. Mijn vader belde terug en voelde dat ze een weigering nog niet vaak hadden meegemaakt. Een dag later belde de school opnieuw.
“Je vous mets en attente” waren de eerste woorden nadat hij had opgenomen. Hij werd doorverbonden en kreeg een warme vrouwenstem aan de lijn. De vrouw zat vol in haar emotie en vroeg direct aanvallend: “Toen u zich kanditatuur stelde, wat was uw bedoeling?”. Mijn vader antwoorde: “Binnengeraken!”. Ze vertelde dat ik uit 60 video’s als enige jongen auditie mocht komen doen en overhaalde ons zo langzamerhand om toch op auditie te komen. Op het einde van het gesprek vroeg mijn vader uiteindelijk: “Est-ce que je peux savoir avec qui je parle?”, met als antwoord “Elisabeth Platel”. De wereldberoemde directeur van Parijs!
Ik, Zino Merckx, naar “l’ecole de danse de l’opera de Paris” ?!?!?
Wordt vervolgd...
Ondergetekend