"Het is zover, nu gaat het beginnen"
Door het brandalarm een onderbroken nacht, niet echt een geweldige start van een belangrijke dag. Toch moest het optreden, met een grote kop koffie en veel suiker, gewoon doorgaan. Rond 11uur een balletles, waarin al snel duidelijk werd dat iedereen doodmoe was maar toch geconcentreerd bleef. Daarna met de metro naar Opera Garnier, een moment waar iedereen toch naar uitkeek. Eens aangekomen werden we direct omringd door professionele mensen die onze kostuums checkten, tips gaven voor onze maquillage of ons naar de repetities begeleiden. Ik vond het te veel glitter en glamour waardoor ik liever zelf mijn kostuum checkte, me alleen schminkte en zelfstandig naar de repetities ging (wat ik tot nu toe altijd deed). Eens op scène beland was het enkel maar een moment van gefocust blijven en genieten. Natuurlijk waren er nog enkele correcties, maar pas in de avond moest het perfect zijn. Een voorstelling-dag is zeer vermoeiend, niet zozeer fysiek maar vooral mentaal. De uren voor een voorstelling bestaat uit: opwarmen, koud worden, maquilleren, repeteren, terug koud worden, terug opwarmen, maquillage bijwerken, repeteren, nogmaals koud worden,... zo tot de voorstelling.
De voorstelling kwam dichter, de minuten telden af en voor de laatste keer werd de maquillage bijgewerkt. Nog snel iets eten, want bizar genoeg zelfs tijdens het vele wachten vergeet men soms te eten. Iets wat tijdens de voorstelling tegen je kan keren.
Het orkest begon zich, net zoals de dansers, op te warmen. Ik ben niet gewoon om met orkest te dansen, wat me nerveus maakte vooraf, maar tijdens de repetities me betoverde en me wist gerust te stellen. Eén van mijn favoriete momenten van een voorstelling is wanneer alle instrumenten dezelfde noot spelen. Een moment waarvan iedereen weet: Het is zover, nu gaat het beginnen!
Het doek opent zich en het enige wat je nog kan doen is dansen, dansen tot de laatste noot is gespeeld.
Ik ben er zeker van dat het even vreemd was voor mij als voor mijn familie die in de zaal zat, me op dit groot podium te zien dansen. Het gevoel dat je krijgt als je naar de prachtige goud geborduurde plafond kijkt en die wondermooie diamanten luster ziet hangen, is iets wat je niet kan begrijpen zonder er zelf gestaan te hebben. Ik zou uren in de zaal kunnen zitten om enkel en alleen alle details te bewonderen in de architectuur: een engeltje dat verstopt zit, een patroon dat zich herhaalt of een speciaal gezicht. Prachtig gewoon!!
Het optreden zelf liep over het algemeen niet super, wat we achteraf redelijk luid moesten aanhoren. Luisteren en slikken. Daarna moesten we ons direct op de volgende voorstelling concentreren. Twee van de andere 3 voorstellingen liepen iets beter, enkel de derde was een kleine ramp. Er viel of beter gezegd er vloog iemand recht voor mij op zijn rug. Hij stond gelukkig snel recht en deed gewoon verder alsof er niets gebeurd was. Gelukkig had hij niets, maar iedereen was mentaal gevallen, hard gevallen. We wisten wat ging komen, iedereen wist het, iedereen voelde het.
Gewoon luisteren, niets zeggen en ... ditmaal is er geen “maar” of "en" , dit mocht gewoon niet gebeuren. Gelukkig had de directrice van de school ons in bescherming genomen waardoor het niet te ondraaglijk werd. De andere twee voorstelling waren veel beter, wat uitbundig bij de leerlingen werd gevierd (met een heerlijke taart! Waarom ook niet! ).
Toen gebeurde er iets dat ik nog nooit had meegemaakt. Bij het verlaten van de artiestenuitgang werden alle leerlingen die meededen gefeliciteerd, niet enkel door ouders, familie of vrienden maar vooral door Chinezen die in de zaal zaten en vroegen voor een foto!! Of onbekende mensen de je aanspraken en feliciteerden. Het voelde geweldig om te voelen hoe ballet hier nog leeft, hoe mensen nog van deze kunst kunnen genieten. Ikzelf probeerde zo snel mogelijk uit deze mensenmassa te ontsnappen om naar mijn familie te gaan. Een moment waar zowel ik als hen lang op heb moeten wachten…
Ondergetekend
Door het brandalarm een onderbroken nacht, niet echt een geweldige start van een belangrijke dag. Toch moest het optreden, met een grote kop koffie en veel suiker, gewoon doorgaan. Rond 11uur een balletles, waarin al snel duidelijk werd dat iedereen doodmoe was maar toch geconcentreerd bleef. Daarna met de metro naar Opera Garnier, een moment waar iedereen toch naar uitkeek. Eens aangekomen werden we direct omringd door professionele mensen die onze kostuums checkten, tips gaven voor onze maquillage of ons naar de repetities begeleiden. Ik vond het te veel glitter en glamour waardoor ik liever zelf mijn kostuum checkte, me alleen schminkte en zelfstandig naar de repetities ging (wat ik tot nu toe altijd deed). Eens op scène beland was het enkel maar een moment van gefocust blijven en genieten. Natuurlijk waren er nog enkele correcties, maar pas in de avond moest het perfect zijn. Een voorstelling-dag is zeer vermoeiend, niet zozeer fysiek maar vooral mentaal. De uren voor een voorstelling bestaat uit: opwarmen, koud worden, maquilleren, repeteren, terug koud worden, terug opwarmen, maquillage bijwerken, repeteren, nogmaals koud worden,... zo tot de voorstelling.
De voorstelling kwam dichter, de minuten telden af en voor de laatste keer werd de maquillage bijgewerkt. Nog snel iets eten, want bizar genoeg zelfs tijdens het vele wachten vergeet men soms te eten. Iets wat tijdens de voorstelling tegen je kan keren.
Het orkest begon zich, net zoals de dansers, op te warmen. Ik ben niet gewoon om met orkest te dansen, wat me nerveus maakte vooraf, maar tijdens de repetities me betoverde en me wist gerust te stellen. Eén van mijn favoriete momenten van een voorstelling is wanneer alle instrumenten dezelfde noot spelen. Een moment waarvan iedereen weet: Het is zover, nu gaat het beginnen!
Het doek opent zich en het enige wat je nog kan doen is dansen, dansen tot de laatste noot is gespeeld.
Ik ben er zeker van dat het even vreemd was voor mij als voor mijn familie die in de zaal zat, me op dit groot podium te zien dansen. Het gevoel dat je krijgt als je naar de prachtige goud geborduurde plafond kijkt en die wondermooie diamanten luster ziet hangen, is iets wat je niet kan begrijpen zonder er zelf gestaan te hebben. Ik zou uren in de zaal kunnen zitten om enkel en alleen alle details te bewonderen in de architectuur: een engeltje dat verstopt zit, een patroon dat zich herhaalt of een speciaal gezicht. Prachtig gewoon!!
Het optreden zelf liep over het algemeen niet super, wat we achteraf redelijk luid moesten aanhoren. Luisteren en slikken. Daarna moesten we ons direct op de volgende voorstelling concentreren. Twee van de andere 3 voorstellingen liepen iets beter, enkel de derde was een kleine ramp. Er viel of beter gezegd er vloog iemand recht voor mij op zijn rug. Hij stond gelukkig snel recht en deed gewoon verder alsof er niets gebeurd was. Gelukkig had hij niets, maar iedereen was mentaal gevallen, hard gevallen. We wisten wat ging komen, iedereen wist het, iedereen voelde het.
Gewoon luisteren, niets zeggen en ... ditmaal is er geen “maar” of "en" , dit mocht gewoon niet gebeuren. Gelukkig had de directrice van de school ons in bescherming genomen waardoor het niet te ondraaglijk werd. De andere twee voorstelling waren veel beter, wat uitbundig bij de leerlingen werd gevierd (met een heerlijke taart! Waarom ook niet! ).
Toen gebeurde er iets dat ik nog nooit had meegemaakt. Bij het verlaten van de artiestenuitgang werden alle leerlingen die meededen gefeliciteerd, niet enkel door ouders, familie of vrienden maar vooral door Chinezen die in de zaal zaten en vroegen voor een foto!! Of onbekende mensen de je aanspraken en feliciteerden. Het voelde geweldig om te voelen hoe ballet hier nog leeft, hoe mensen nog van deze kunst kunnen genieten. Ikzelf probeerde zo snel mogelijk uit deze mensenmassa te ontsnappen om naar mijn familie te gaan. Een moment waar zowel ik als hen lang op heb moeten wachten…
Ondergetekend