Een eerste week van mijn tweede jaar
Deze keer ging het allemaal veel makkelijker. Mijn valies stond al half klaar vanachter in de kast, waardoor het inpakken zonder enige moeite verliep maar wel overvol zat. Na een lange autorit aangekomen en zoals altijd direct in de overwelmende drukte gegooid. En zoals altijd een lange speech van Mlle Platel, die ik nu wel volledig verstond, over de jaarplanning; een optreden in Cannes, de demonstratie in Opera Garnier, het schooloptreden en uiteindelijk het examen voor de compagnie. Het is duidelijk; weer een stevig en vooral stressend jaar in uitzicht. Daarna weer kort afscheid genomen, zoals ik het graag heb, maar toen viel er een blok op me, die me terug in de realiteit zette....
Ik had tot mijn verbazing één van de grootste kamers gekregen, maar nog belangrijker één van de kamers met WiFi!! Ik had alles uitgeladen, alle foto's tentoongesteld en alle boeken netjes in mijn mini bibliotheek gezet. Tot er een groep van mijn Franse klasgenoten binnenstormde en zeiden dat ik alles moest verplaatsen naar een andere kamer omdat Mlle Platel, de directeur van de school, dat (zogezegd) had gezegd. En hoe hard ik ook in die kamer wilde blijven, aan haar woord kan je niets veranderen. Maar later ben ik er spijtig genoeg achter gekomen dat ze haar samen als een groep, met hun Franse charmes, mondeling hadden ingepalmd. Het mocht enkel als iedereen ermee instemde, maar omdat ze niet wist dat ik in die kamer zat, hebben ze haar zo kunnen overhalen de kamers te verdelen naar hun wil. Enige oplossing: Alles terug verhuizen.
Ik wist meteen dat het schooljaar terug was begonnen. Maar bovendien was dit nog niet het meest opmerkelijke. Ze hadden mij gestopt in een kamer met twee nieuwe buitenlanders. In een hele verdieping van ongeveer 18 Fransmannen en 3 buitenlanders (waaronder ik) hebben ze de drie niet Franse hanen bij elkaar gezet. Is het niet bijzonder hoe al in een simpel internaat, zo'n kleine gemeenschap, sociale groepen worden gevormd enkel door de nationaliteit van een persoon??
Ik moet wel eerlijk zijn dat ik ontzettend blij ben hier terug te zijn. En misschien kan een koude douche, die me als een tsunami terug in het ritme en de realiteit sleurde, eens deugd doen. Ik weet dat het een zwaar afstudeerjaar zal worden, maar hoe zwaar valt nog af te wachten. De afgunst en jaloezie is voelbaar op elke plek. Maar het belangrijkste is dat ik elke dag kan blijven genieten van kleine dingen, zoals mijn klein broertje die me met Skype probeert te bereiken, ik uiteindelijk opneem en omdat hij nog niet alles goed kent op de computer hem halfnaakt, net uit de douche, voor de computer zie zitten en me dan vraagt op een bange toon: "Kan jij mij zien? Want ik ben wel naakt, hé?", waardoor ik ontzettend moet lachen. Of het samen afwachten via Whatsapp of mijn grote broer is geslaagd voor zijn bachelorproef, of hoe mijn mama nog snel even mijn broeken (die ik op het laatste nippertje heb gegeven) strijkt, ook had ze geen tijd, of hoe de eerste muzieknoten weer fantastisch klinken aan het begin van de balletles. Allemaal dingen die het te moeite maken elke dag op te staan en te doen waar we uiteindelijk voor zijn gemaakt: Leven!
Ondergetekend,
Deze keer ging het allemaal veel makkelijker. Mijn valies stond al half klaar vanachter in de kast, waardoor het inpakken zonder enige moeite verliep maar wel overvol zat. Na een lange autorit aangekomen en zoals altijd direct in de overwelmende drukte gegooid. En zoals altijd een lange speech van Mlle Platel, die ik nu wel volledig verstond, over de jaarplanning; een optreden in Cannes, de demonstratie in Opera Garnier, het schooloptreden en uiteindelijk het examen voor de compagnie. Het is duidelijk; weer een stevig en vooral stressend jaar in uitzicht. Daarna weer kort afscheid genomen, zoals ik het graag heb, maar toen viel er een blok op me, die me terug in de realiteit zette....
Ik had tot mijn verbazing één van de grootste kamers gekregen, maar nog belangrijker één van de kamers met WiFi!! Ik had alles uitgeladen, alle foto's tentoongesteld en alle boeken netjes in mijn mini bibliotheek gezet. Tot er een groep van mijn Franse klasgenoten binnenstormde en zeiden dat ik alles moest verplaatsen naar een andere kamer omdat Mlle Platel, de directeur van de school, dat (zogezegd) had gezegd. En hoe hard ik ook in die kamer wilde blijven, aan haar woord kan je niets veranderen. Maar later ben ik er spijtig genoeg achter gekomen dat ze haar samen als een groep, met hun Franse charmes, mondeling hadden ingepalmd. Het mocht enkel als iedereen ermee instemde, maar omdat ze niet wist dat ik in die kamer zat, hebben ze haar zo kunnen overhalen de kamers te verdelen naar hun wil. Enige oplossing: Alles terug verhuizen.
Ik wist meteen dat het schooljaar terug was begonnen. Maar bovendien was dit nog niet het meest opmerkelijke. Ze hadden mij gestopt in een kamer met twee nieuwe buitenlanders. In een hele verdieping van ongeveer 18 Fransmannen en 3 buitenlanders (waaronder ik) hebben ze de drie niet Franse hanen bij elkaar gezet. Is het niet bijzonder hoe al in een simpel internaat, zo'n kleine gemeenschap, sociale groepen worden gevormd enkel door de nationaliteit van een persoon??
Ik moet wel eerlijk zijn dat ik ontzettend blij ben hier terug te zijn. En misschien kan een koude douche, die me als een tsunami terug in het ritme en de realiteit sleurde, eens deugd doen. Ik weet dat het een zwaar afstudeerjaar zal worden, maar hoe zwaar valt nog af te wachten. De afgunst en jaloezie is voelbaar op elke plek. Maar het belangrijkste is dat ik elke dag kan blijven genieten van kleine dingen, zoals mijn klein broertje die me met Skype probeert te bereiken, ik uiteindelijk opneem en omdat hij nog niet alles goed kent op de computer hem halfnaakt, net uit de douche, voor de computer zie zitten en me dan vraagt op een bange toon: "Kan jij mij zien? Want ik ben wel naakt, hé?", waardoor ik ontzettend moet lachen. Of het samen afwachten via Whatsapp of mijn grote broer is geslaagd voor zijn bachelorproef, of hoe mijn mama nog snel even mijn broeken (die ik op het laatste nippertje heb gegeven) strijkt, ook had ze geen tijd, of hoe de eerste muzieknoten weer fantastisch klinken aan het begin van de balletles. Allemaal dingen die het te moeite maken elke dag op te staan en te doen waar we uiteindelijk voor zijn gemaakt: Leven!
Ondergetekend,