Ballet pijn is fijn!
Dit was de slogan van mijn eerste jaar in de balletschool, de Prinsstraat waar ik vanaf het 4de leerjaar ballet volgde. Mijn leerkracht, juf Linda Baclaine, leerde me van dansen houden en het beleven. Ik ondekte een simpele manier waar ik gelukkig van werd. Soms kan iets simpel een mens meer bieden dan rijkdom. Juf Linda was streng, maar leerde me stap voor stap het woord “ballet”. Door middel van discipline in combinatie met genieten wist ik al snel dat ik niets liever deed dan dansen. Toch is het niet zo eenvoudig om danser te worden. Je moet elke dag jezelf tot het uiterste brengen om uiteindelijk misschien in de achtergrond (corps de ballet) te belanden. Goed is niet goed genoeg, perfect is net niet perfect genoeg, elke dag meer en meer. Ik heb veel moeten opofferen zelfs mijn turnen, maar het is het allemaal waard als ik een paar seconden op podium kan staan. Toen ik om 6:30u opstond dacht ik soms: ‘ Waar ben ik mee bezig?!?’. Maar vanaf dat de muziekgolven uit de piano komen, was (en ben) ik dit vergeten en wil ik één ding.DANSEN.
Toch probeerde ik deze harde wereld ook met een lach door te komen. Zo moesten we tijdens een opendeurdag een volledige balletles tonen. Eén van de oefeningen was improvisatie. Je eigen choreografie bedenken op de muzieknoten van een onbekend lied. Maar in tegenstelling tot de andere leerlingen die een mooie klassieke balletchoreo uitvoerde, had ik iets totaal anders in petto.
Ik danste gorrilagewijs in combinatie met Mister Bombastic poep bewegingen. Deze bewegingen had ik mee gekregen van mijn oma, zij is afkomstig van Congo. Heup- en dierlijke bewegingen zijn de hoofdbestanddelen van de Afrikaanse dans. Kortom een vrij ongeziene choreografie in een beschaafde balletschool, die de aandacht van heel het publiek trok. Mijn ouders en juf Linda werden bloedrood van schaamte.
De tijd in de Prinsstraat ging ontzettend snel, voor ik het besefte zat ik in het eerste middelbaar. De volgende jaren deed ik niets anders dan trainen. Opstaan, school van 8:10u tot 17:50u, spurten naar de turnclub, slapen en opnieuw.
Toch twijfel ik geen enkel moment aan alles wat ik moest opofferen. Mede door mijn ouders die zorgden voor de maaltijden en autoritten, geraakte ik door deze jaren. Je omringen door mensen die om je geven en steunen is één van de belangrijkste dingen in het leven. Mijn familie zorgde voor een thuis, een thuis waar ik tot rust kwam, steun werd toegewenst en vooral liefde werd gegeven.
Ondergetekend
Dit was de slogan van mijn eerste jaar in de balletschool, de Prinsstraat waar ik vanaf het 4de leerjaar ballet volgde. Mijn leerkracht, juf Linda Baclaine, leerde me van dansen houden en het beleven. Ik ondekte een simpele manier waar ik gelukkig van werd. Soms kan iets simpel een mens meer bieden dan rijkdom. Juf Linda was streng, maar leerde me stap voor stap het woord “ballet”. Door middel van discipline in combinatie met genieten wist ik al snel dat ik niets liever deed dan dansen. Toch is het niet zo eenvoudig om danser te worden. Je moet elke dag jezelf tot het uiterste brengen om uiteindelijk misschien in de achtergrond (corps de ballet) te belanden. Goed is niet goed genoeg, perfect is net niet perfect genoeg, elke dag meer en meer. Ik heb veel moeten opofferen zelfs mijn turnen, maar het is het allemaal waard als ik een paar seconden op podium kan staan. Toen ik om 6:30u opstond dacht ik soms: ‘ Waar ben ik mee bezig?!?’. Maar vanaf dat de muziekgolven uit de piano komen, was (en ben) ik dit vergeten en wil ik één ding.DANSEN.
Toch probeerde ik deze harde wereld ook met een lach door te komen. Zo moesten we tijdens een opendeurdag een volledige balletles tonen. Eén van de oefeningen was improvisatie. Je eigen choreografie bedenken op de muzieknoten van een onbekend lied. Maar in tegenstelling tot de andere leerlingen die een mooie klassieke balletchoreo uitvoerde, had ik iets totaal anders in petto.
Ik danste gorrilagewijs in combinatie met Mister Bombastic poep bewegingen. Deze bewegingen had ik mee gekregen van mijn oma, zij is afkomstig van Congo. Heup- en dierlijke bewegingen zijn de hoofdbestanddelen van de Afrikaanse dans. Kortom een vrij ongeziene choreografie in een beschaafde balletschool, die de aandacht van heel het publiek trok. Mijn ouders en juf Linda werden bloedrood van schaamte.
De tijd in de Prinsstraat ging ontzettend snel, voor ik het besefte zat ik in het eerste middelbaar. De volgende jaren deed ik niets anders dan trainen. Opstaan, school van 8:10u tot 17:50u, spurten naar de turnclub, slapen en opnieuw.
Toch twijfel ik geen enkel moment aan alles wat ik moest opofferen. Mede door mijn ouders die zorgden voor de maaltijden en autoritten, geraakte ik door deze jaren. Je omringen door mensen die om je geven en steunen is één van de belangrijkste dingen in het leven. Mijn familie zorgde voor een thuis, een thuis waar ik tot rust kwam, steun werd toegewenst en vooral liefde werd gegeven.
Ondergetekend