C'est fini pour aujourd'hui
Zaterdag 20 september, de dag van mijn eerste optreden in de opera van Parijs. Deze opera is gekend over heel de wereld en wordt elk jaar door honderdduizenden toeristen bezocht. Alles wat ik zag, beleefde en voelde tijdens maar ook voor en na de voorstelling, was gewoonweg magisch. Men zegt dat dromen mooier zijn dan de werkelijkheid. En al heb ik geen magische krachten of een eenhoorn als huisdier, na het zien van deze opera heb ik mijn droom gezien en meer heb ik niet nodig om gelukkig te zijn. Mijn eerste optreden daar, staat zoals een tattoo diep gegraveerd in mijn achterhoofd. Alle afschuwelijke dagen die al zijn geweest en nog zouden kunnen volgen, worden in balans gebracht door weekenden als deze. Dankjewel...
De dag voor het optreden was volledig in het teken van de voorstelling. In een kakelende bus vol zenuwachtige Franse kippen werden we gebracht naar de opera. Vooraf kregen we enkele regels mee zoals; rechtop lopen, een kleine begroeting maken bij elke oudere persoon die je tegenkomt, (gemiddelde snelheid = 1 km per uur, een slak is sneller J) , rustig zijn in de kleedkamer, ...
Ik moest de “defile” dansen. Alle dansers van de compagnie en de school presenteren zich voor het eerst in het jaar aan het publiek door middel van het elegant stappen in lijnen. Alleen loopt het podium bergaf en daarenboven is uit je lijn lopen dodelijk. Letterlijk!! Het gebrul daarna is niet voor vertaling vatbaar. Je zou dan “zogezegd” heel de defile verpest hebben. Door de druk die ze op onze schouders legden gingen de repetities moeizaam. Ik werd enerzijds bedwelmd door de schoonheid van de opera, maar kon er anderzijds tegen mijn wil in, niet van genieten. Het voelde net alsof ik een berg was aan het afdalen en er elk moment van zou vallen. Dit gaf me niet veel goede hoop voor de voorstelling de dag erna.
De volgende dag moesten we er om 18u s ’avonds zijn, twee uur voor de voorstelling. Genoeg tijd om me voor te bereiden en me klaar te maken. De tijd ging snel en voor ik het besefte stond ik in de kleine balletzaal (zie foto) te wachten. Deze keer was het anders dan de repetities. Ik hoorde het orkest zich opwarmen wat me tot rust bracht en zag of beter gezegd voelde, voor het eerst de wonderen van de opera. Toen de eerste noten van de muziek werden gespeeld, voelde ik mijn haren recht overeind komen en hoorde ik mijn hart sneller kloppen. Ik werd door de defile gedragen door de atmosfeer van het publiek, het orkest en de opera. Ik voelde een warmte binnenin, net zoals toen ik 8 jaar was en naar mijn kamer werd gedragen en niet wilde geslapen. Niet omdat ik niet moe was, maar gewoon omdat ik in de armen van mijn ouders wilde blijven liggen. Die warmte voelde ik nu terug en voor ik het wist was het gedaan en wou ik het opnieuw beleven. Maar in tegenstelling tot dat, viel er een enorme last van mijn schouders wanneer ze in de kleedkamer de verlossende woorden riepen: “C’est fini pour aujourd’hui!! “.
Maar enkel voor “aujourd’hui”, want binnen een een week staat er weer een voorstelling op de planning en dans ik een stuk uit het ballet “Sylphide”. Iets waar ik enorm naar uit kijk ....
Ondergetekend
Zaterdag 20 september, de dag van mijn eerste optreden in de opera van Parijs. Deze opera is gekend over heel de wereld en wordt elk jaar door honderdduizenden toeristen bezocht. Alles wat ik zag, beleefde en voelde tijdens maar ook voor en na de voorstelling, was gewoonweg magisch. Men zegt dat dromen mooier zijn dan de werkelijkheid. En al heb ik geen magische krachten of een eenhoorn als huisdier, na het zien van deze opera heb ik mijn droom gezien en meer heb ik niet nodig om gelukkig te zijn. Mijn eerste optreden daar, staat zoals een tattoo diep gegraveerd in mijn achterhoofd. Alle afschuwelijke dagen die al zijn geweest en nog zouden kunnen volgen, worden in balans gebracht door weekenden als deze. Dankjewel...
De dag voor het optreden was volledig in het teken van de voorstelling. In een kakelende bus vol zenuwachtige Franse kippen werden we gebracht naar de opera. Vooraf kregen we enkele regels mee zoals; rechtop lopen, een kleine begroeting maken bij elke oudere persoon die je tegenkomt, (gemiddelde snelheid = 1 km per uur, een slak is sneller J) , rustig zijn in de kleedkamer, ...
Ik moest de “defile” dansen. Alle dansers van de compagnie en de school presenteren zich voor het eerst in het jaar aan het publiek door middel van het elegant stappen in lijnen. Alleen loopt het podium bergaf en daarenboven is uit je lijn lopen dodelijk. Letterlijk!! Het gebrul daarna is niet voor vertaling vatbaar. Je zou dan “zogezegd” heel de defile verpest hebben. Door de druk die ze op onze schouders legden gingen de repetities moeizaam. Ik werd enerzijds bedwelmd door de schoonheid van de opera, maar kon er anderzijds tegen mijn wil in, niet van genieten. Het voelde net alsof ik een berg was aan het afdalen en er elk moment van zou vallen. Dit gaf me niet veel goede hoop voor de voorstelling de dag erna.
De volgende dag moesten we er om 18u s ’avonds zijn, twee uur voor de voorstelling. Genoeg tijd om me voor te bereiden en me klaar te maken. De tijd ging snel en voor ik het besefte stond ik in de kleine balletzaal (zie foto) te wachten. Deze keer was het anders dan de repetities. Ik hoorde het orkest zich opwarmen wat me tot rust bracht en zag of beter gezegd voelde, voor het eerst de wonderen van de opera. Toen de eerste noten van de muziek werden gespeeld, voelde ik mijn haren recht overeind komen en hoorde ik mijn hart sneller kloppen. Ik werd door de defile gedragen door de atmosfeer van het publiek, het orkest en de opera. Ik voelde een warmte binnenin, net zoals toen ik 8 jaar was en naar mijn kamer werd gedragen en niet wilde geslapen. Niet omdat ik niet moe was, maar gewoon omdat ik in de armen van mijn ouders wilde blijven liggen. Die warmte voelde ik nu terug en voor ik het wist was het gedaan en wou ik het opnieuw beleven. Maar in tegenstelling tot dat, viel er een enorme last van mijn schouders wanneer ze in de kleedkamer de verlossende woorden riepen: “C’est fini pour aujourd’hui!! “.
Maar enkel voor “aujourd’hui”, want binnen een een week staat er weer een voorstelling op de planning en dans ik een stuk uit het ballet “Sylphide”. Iets waar ik enorm naar uit kijk ....
Ondergetekend