Ik leef in een weegschaal. Een weegschaal die in balans zou moeten blijven door heerlijke en verschrikkelijke momenten. “Hoe gaat het in Parijs?” is een vraag die ik altijd met veel plezier beantwoord en elke keer vertel ik over de prachtige minuten die ik heb beleefd. Maar tot mijn spijt is dit maar één kant van mijn verhaal. Om je droom te bereiken moet je veel nachtmeries passeren.
Mijn tweede optreden volgt snel, deze keer met live televisie, wat gelijk is aan nog meer druk. Voor de oudere leerlingen is dit geen probleem, maar voor een jong meisje van 11 dat staat te trillen van de zenuwen enkel al bij een repetitie is de druk rampzalig. Elke keer worden de woorden “C’est important!” of “C’est pour la télévision! D’accord ? ‘ diep in onze hersenen geperst. Hoe zwaar de repetities ook zijn, het is elke dag iets waar ik naar uitkijk. Er is geen beter gevoel dan elke morgen op te staan, wetende dat je iets magisch gaat doen. De dagen gaan snel en het praten gaat stilaan beter, maar de Fransen zijn heel patriotisch en hebben het moeilijk om buitenlanders te accepteren. Uit elke conversatie die ik probeer te volgen en aan deelneem word ik al snel uitgesloten. Al versta ik alles, ik begrijp nooit die laatste noot, de zogenaamde “clou “ van het verhaal. Die laatste noot aan het einde van een partiture die zo belangrijk is, de muziek doet stoppen en het hele stuk een grappige, droevige of leuke toets geeft begrijp ik niet. Telkens beland ik alleen op mijn kamer, waardoor ik tijd heb om te oefenen, maar een mens wil meer. Een mens wil kunnen praten, overleggen en discuteren. Een mens wil kunnen zeggen na de repetitie “Elle doit arrêter crier à nous comme un chien”. Het brengt zoveel frustratie als je dat niet kan. Bij een huilbui voel je de pijn kort en hevig voor een kleine tijdsduur. Deze frustratie zit dieper en kan nog lang duren. Enkel het beheersen van de taal zal dit kunnen herstellen.
Een slechte dag is fataal. De concurrentie is moordend en bij een slechte dag eten je ze op als echte leeuwen. Ze zullen er alles aan doen om je (figuurlijk) in de hoek te duwen en op een andere moment je in de spotlight de zetten (bv wanneer je niet zeker bent van de balletoefening) waardoor je helemaal voor schut staat voor de leerkracht en wordt bestempeld als niet gemotiveerd. Volgend jaar zijn er momenteel 2 plaatsten voor 8 jongens in de compagnie en al wordt er niet vaak over gesproken, iedereen zit nu er nu al mee in zijn hoofd.
Het mooie aan de toekomst is dat we deze zelf schrijven van dag tot dag. Ik zou dolgraag, net zoals alle andere één van deze twee plaatsen willen. Maar momenteel leef ik van dag tot dag en is de toekomst enkel een motivatie om te werken en vol te houden.
Eén voordeel aan deze zwarte zijde: Ik weet nu ook hoe mijn donkere grootmoeder zich voelde toen ze hier zwanger en met 1 kind in België belandde. Maar wat zij heeft gedaan, moet ik ook kunnen!
Ondertekend