Dit is niet het einde, dit is pas het begin.
Dit is het eerste hoofdstuk van mijn verhaal dat zich gaat afspelen in de prachtige stad “Parijs”, meer specifiek in ”l’école de danse de l’opera de Paris”, een gracieuze school met alle mogelijkheden om een danser te worden.
Op dit moment is stress niet het juiste woord om te omschrijven wat ik voel. Het is eerder een gevoel van lichte wind op een zomerdag, die men wel voelt maar waar men geen rekening mee houdt. Elke dag kom ik een stap dichter bij “jour 1” en voel ik de wind iets harder waaien. Jour 1 (1 septembre), een normale dag voor de meeste jongeren, maar voor mij het begin van mijn weg in Parijs. Een pad dat zich voortbouwt op mijn 16jarige levenslijn. Een lijn die begon met turnen, iets wat ik van mijn vader heb mee gekregen, en me zoveel heeft geleerd en laten beleven.
Toen ik acht was, deed ik wedstrijden bij het “instapniveau” of “I-niveau” tumbling. Simpele oefeningen zo perfect mogelijk uitvoeren was het doel. Doordat jongens en meisjes samen zaten was het bijna onmogelijk te winnen van de aangeboren vrouwelijke sierlijkheid. Toch liet ik het hier niet bij en deed ik er alles aan om te winnen en voor Melanie M. , volgens mij een groot talent, te komen. Al kende ik haar niet, toch voelde ik in mezelf zo’n woede dat zij die eerste plek telkens opnieuw nam. Uiteindelijk werd ik op het Vlaams kampioenschap zevende. Dit lijkt voor andere misschien “zeer goed” maar bij mij knaagde het steeds vanbinnen.
Doordat ik bij de beste 16 zat moest ik een selectie doen voor “the national team”. De andere vijftien (14 meisjes waaronder Melanie en 1 jongen) waren even oud, maar doordat ik nog nooit op een volledige baan had gesprongen (mijn club had deze faciliteit niet) en omdat ik niet lenig genoeg was (later bleek het tegenovergestelde) namen ze me niet. Ik was teleurgesteld; niet op de jury, niet op mijn trainer (toen Gerda Van Gorp), maar enkel en alleen op mezelf. Clubgenoten zeiden dat ze me niet namen omdat ik niet van de juiste turnclub afkomstig was, maar ondanks het favoritisme binnen de turnwereld, vond ik dit allemaal “bullshit”. Ik was teleurgesteld!!!
Ik wou het tegendeel bewijzen. Ik trainde meer en meer, ging over naar een andere club (Klimop Merksem met als trainer Eddy Van Schevensteen) en 5 jaar later stond ik op het wereldkampioenschap voor jongeren in Birningham. Ik werd 6de van de wereld voor mijn leeftijdsklasse. Het was een ongelooflijke ervaring en leerde ook andere nationaliteiten & culturen kennen. Ik leerde me optimaal voorbereiden voor een belangrijk moment, de stress vooraf te controleren en op het juiste moment te presteren. Maar ondanks het grote circus en een zesde plaats, was er één ding dat ik liever deed……
Wordt vervolgd.... Hou mijn blog in de gaten of meld je aan!
Ondergetekend
Dit is het eerste hoofdstuk van mijn verhaal dat zich gaat afspelen in de prachtige stad “Parijs”, meer specifiek in ”l’école de danse de l’opera de Paris”, een gracieuze school met alle mogelijkheden om een danser te worden.
Op dit moment is stress niet het juiste woord om te omschrijven wat ik voel. Het is eerder een gevoel van lichte wind op een zomerdag, die men wel voelt maar waar men geen rekening mee houdt. Elke dag kom ik een stap dichter bij “jour 1” en voel ik de wind iets harder waaien. Jour 1 (1 septembre), een normale dag voor de meeste jongeren, maar voor mij het begin van mijn weg in Parijs. Een pad dat zich voortbouwt op mijn 16jarige levenslijn. Een lijn die begon met turnen, iets wat ik van mijn vader heb mee gekregen, en me zoveel heeft geleerd en laten beleven.
Toen ik acht was, deed ik wedstrijden bij het “instapniveau” of “I-niveau” tumbling. Simpele oefeningen zo perfect mogelijk uitvoeren was het doel. Doordat jongens en meisjes samen zaten was het bijna onmogelijk te winnen van de aangeboren vrouwelijke sierlijkheid. Toch liet ik het hier niet bij en deed ik er alles aan om te winnen en voor Melanie M. , volgens mij een groot talent, te komen. Al kende ik haar niet, toch voelde ik in mezelf zo’n woede dat zij die eerste plek telkens opnieuw nam. Uiteindelijk werd ik op het Vlaams kampioenschap zevende. Dit lijkt voor andere misschien “zeer goed” maar bij mij knaagde het steeds vanbinnen.
Doordat ik bij de beste 16 zat moest ik een selectie doen voor “the national team”. De andere vijftien (14 meisjes waaronder Melanie en 1 jongen) waren even oud, maar doordat ik nog nooit op een volledige baan had gesprongen (mijn club had deze faciliteit niet) en omdat ik niet lenig genoeg was (later bleek het tegenovergestelde) namen ze me niet. Ik was teleurgesteld; niet op de jury, niet op mijn trainer (toen Gerda Van Gorp), maar enkel en alleen op mezelf. Clubgenoten zeiden dat ze me niet namen omdat ik niet van de juiste turnclub afkomstig was, maar ondanks het favoritisme binnen de turnwereld, vond ik dit allemaal “bullshit”. Ik was teleurgesteld!!!
Ik wou het tegendeel bewijzen. Ik trainde meer en meer, ging over naar een andere club (Klimop Merksem met als trainer Eddy Van Schevensteen) en 5 jaar later stond ik op het wereldkampioenschap voor jongeren in Birningham. Ik werd 6de van de wereld voor mijn leeftijdsklasse. Het was een ongelooflijke ervaring en leerde ook andere nationaliteiten & culturen kennen. Ik leerde me optimaal voorbereiden voor een belangrijk moment, de stress vooraf te controleren en op het juiste moment te presteren. Maar ondanks het grote circus en een zesde plaats, was er één ding dat ik liever deed……
Wordt vervolgd.... Hou mijn blog in de gaten of meld je aan!
Ondergetekend